Bugün biri bebeklik fotoğrafıma bakıp gözlerimin hiç değişmediğini hala aynı bakışlara sahip olduğumu söyledi. Oysa ben yaşamın beni çok yorduğunu , bir çok konuda eski heyecanlarımın kalmadığını düşünürüm sıklıkla . Eskisi kadar tutkulu ve istekli bakmadığımı düşünürdüm hayata. O yorum ufak çaplı bir sorgulama yaptırdı. Işığımız doğuştan , ne kadar zorlanırsa zorlansın bazı ruhlar umudunu kaybetmeyi bilmiyor ve o gözlerin hayata bakışı öyle kolay kolay değişmiyor. Bunu tesadüfen karşılaştığım, ayaküstü tanıştığım bir çok insanda görüyorum. Ve ben insanlara notumu genellikle ilk sohbetimde veririm, pek de yanılmam . Bugün bunun sebebini daha iyi kavradım. Her şeyi değiştirsen bakışındaki samimiyeti , içtenliği veya sahteliği, haseti değiştiremiyorsun. Tabi mevzu yine bakmayı bilene kendini açan bir mevzu …