CAMDAN BEBEK

Bunlar kaderimin sayısız lanetidir bana
Gözlerimdeki yaşlar kurumuştu oysa
İçinden bir şeyleri koparan bendim
Şimdi seni de koparıyorum bu kalpten…
Kendimi de kendimden…

Ben hep nankör, hep söz dinleten
Ben hep kalp kıran sevilmeyesi kadın
Şimdi halime kimler ağlasın
Sevmek de hayatta bir kabusa döndü

Ne yüzümü gör bundan sonra ne de sesimi duy
Ellerimin sıcaklığı elbet bir gün soğur
Gün gelir bu sevda da unutulur
Unutursun işte hatırasız sevgimi
Unutursun işte sana ağlayan gözlerimi…
Her şeyi bıraktığım yerde
Sen yeniden başla bensizliğe
Bir gün gelir ödenir bu bedeller
Benim sonuncu hakkım olduysan da sevmekte
Senin hakkın çok bir ömür için sevmeye

Şimdi hadi çek git bu su boyundan
Gidişimi görme arkamdan
Ne soğuk ayaz sulandırır gözlerimi
Ne de kaybetmek seninle onca şeyi…

Acıtan varsa o da sevgin olur
Gözlerimin içinde yaşadığın o ölümsüz sevdan olur
Ne yaşamışlığım kalır ne hatıralarım
Camdan bir bebek gibi sana kırılmışım…
Ellerin öyle narindi ki oysa beni hep böyle yaşatacak sanmıştım
Oysa kalbim, o bebek ellerinde kırılmıştı senin
Hiç canım acır mı diye düşünmedin

Bu soğuk kış günü ayırdı bizi işte
Sen yoksun ya artık baharlar hiç gelmeyecek!
Gönlümün karları erimeyecek
Yüreğim öylesine donmuş ki
Sen çözsen de erimeyecek…
Sen çözsen de erimeyecek…