CHE GUEVARA

Şu an,elimde arkadaşıma aldığım doğum günü hediyesi,kulağımda Hasta Siempre(sonsuza dek) şarkısı eve doğru yol alıyorum. Che,şu an bir yerlerden beni görüyorsa muhtemelen kemikleri sızlıyordur. Kendisi,hayatını,canını herşeyini kapitalizmin geldiği son nokta diye nitelendirdiği emperyalizmle savaşta feda ederken, ben kulağımda ona ithafen yazılmış şarkıyla,elimde emperyalizmin zaferiyle yürüyorum.

Müfit Can Saçıntı,nam-ı diğer mandıra filozofu bir konuşmasında şöyle diyor (ben üniversitede reklâmcılık dersine girdiğimde bize ilk öğretilen şuydu; tüketicinin ihtiyaç sıralamasını değiştirmek öncelikli hedefimiz. Aksi takdirde,reklamcı olamazsınız. " Kendi anlatımıyla olamamış zaten. Ben arkadaşıma o doğum günü hediyesini almasaydım ne olurdu,sen o son model arabayı almasaydın ne olurdu, bir diğeri çocuğuna yeni araba almasaydı ne olurdu? Muhtemelen ölmezdik . Ama,biz bunları aldığımız için bir yerlerde birileri ölüyor,günün 14-15 saatini ağır işlerde karın tokluğu bile diyemeyeceğimiz paralara çalışıyorlar. Ve çocuklarına yiyecek ekmek getiremedikleri için intihar ediyorlar. Ve yine muhtemelen,biz oturduğumuz cafelerde,son moda telefonlarımızın google bölümünde bu haberleri görüp, sosyal medyada ne kadar üzüldüğümüze dair paylaşımlar yapıp,yemek sonrası kahvelerimizi sipariş ediyoruz. Amerikan emperyalizmine lanet olsun diyen Deniz Gezmiş'leri ,Che Guevara'ları,Hüseyin ve Fidel'lerin ne anlatmak istediklerini unutup,ya da hiç anlamayıp onların resimlerinin baskılı olduğu thşörtleri giyiyoruz. Herşeyimiz ironi,herşeyimiz sahte. Sahi Deniz Gezmiş,tam 25 dakika dar ağacında can çekişirken,bize dair hâlâ umudu var mıydı acaba? Che Guevara kurşuna dizilirken kazandığını mı,kaybettiğini mi düşünüyordu? Onlar ne düşündü bilmiyorum ama,dünya kaybetti. Minimalizm kaybetti. İşçi sınıfı,sosyalizm,insanlık (artık ne derseniz) kaybetti. Değişmek ,dönüşmek,kavramak bizim elimizde. Ve son bir ironi,sizi hak etmiyoruz ama Hasta Siempre Comandante.