Çığlıklar Dolusu Susuyor Siyah

Yine bir sel sonrası. Gözyaşlarım yeniden hücum etti kentime halbuki daha eskisinin hasarları duruyordu. Her yeni bir selde daha büyük yaralar oluşuyor, daha derin. Mesela gözlerimin altında sıra sıra halkalar, dizilmiş asker misali. Orada kalmaya yeminli. Kirpiklerimi taşıyamaz oldu göz kapaklarım. Yağmur sonrası ıslaklığı yüzünden dalları eğilmiş ağaç gibi. Öyle güçsüz, öyle çaresiz. Her damlayla daha çok yanıyor gözlerim. Mesela, her yer ıslakmış gibi görüyorum. Net bile değil. Ama daha çok kayıyor dünya ayaklarımın altından. Ne düşebiliyorum nede ayakta kalabiliyorum. Bu araf gibi. Siyah ve Beyaz arasında kalan ince çizgi gibi. Ölümle yaşam gibii. Onların arasındaki çizgideyim sanki. Ama bir türlü ayaklarım kıpırdamıyor. Temelleri eskimiş bir bina gibiyim. Küçük bir depremde yıkılmaya hazırmış gibii. Yani, taşıyamıyor bacaklarım bedenimi. Ve ben ne ölebiliyorum nede yaşayabiliyorum. Yaşamak dedikleri bazen o kadar ağır bir yük oluyor ki omuzlarıma, nasıl bu kadar güçlü olduğumu bende merak ediyorum. - Bilmiyorum. Bu aralar "Bilmiyorum"ları doladım dilime. Ne deseler "Bilmiyorum" diyorum. Yalan da değil. Sahiden bilmiyorum. Kim biliyor ki yarınını? Neyse. Gözlerim diyordum, Siyahıma göre fazla kırmızılar. Rüzgara göre fazla ıslak ve soğuk. Caddeler boyunca yürüyüp ağlıyorum. Saklamak için güneş gözlüğümü takıyorum güneşsiz havada. Ama her adımda yeni bir gözyaşı. Dudaklarımda tuzlu bir tat. Siliyorum elimin tersiyle yüzümü. Ama hiç faydası yok. Yollar o kadar uzun geliyor ki bana. Hiç bitmeyeceğini sanıyorum. Bitiyor elbet. Ama bitmek ki ne bitmek. Yüreğime kadar sırılsıklam olmuşum. Sonra aynaya bakıyorum. Rimelim akmış yüzüm Siyah, gözlerim kan gölü. Sonra bu arada Siyah'ı biraz daha seviyorum. "Tam Siyahıma yakışır cinsten" diyorum. Gözyaşlarıma o da karışmış diyorum. Ama kim engel olabilir ki. Ağlıyorum işte. Bazen hasta mıyım ben diyorum. Ne bunca acı, ne bu gözyaşı diyorum. Ama sonra bin pişman oluyorum. Çünkü gördüklerim bu düşlerimi çürütüyor. Sonra diyorum nede çok nedenim var ağlamak için. Peki diyorum neden ağlıyorum, neye çare? Sadece yakıyor yüreğimi. Ve ben .. Çığlıklar dolusu susuyorum. Kalemimin mürekkebi oluyor sustuklarım. Bakıyorum da ne çok susmuşum ben. Ne bunca kelime. Sel diyorum, kalemimden kağıdıma hücum ediyor. Ve ben şimdi yine susuyorum. Kalemimi mürekkebimle dolduruyorum.

- Betül Kıran ( Siyah )