ÇOCUK OLMADIM BEN

Hiçbir çizgi film kahramanını tanımam ben...
Ne masal hatırlıyorum
Ne de kulağımda ezgisi canlanan bir ninni
Sek sek oynardım bir tek teneffüslerde bizim kızlarla İstanbul’da
Bir de küçük kardeşimi ararken saklambaç
Başka oyun bilmem hayatımda
Çocuk olmadım ki ben..
Bayramları da hatırlamıyorum hiç
Başucumda kırmızı ayakkabılarla sabahlamadım çünkü
Arife günleri peksimet dağıtmadık apartmana
Şeker toplamaya çıkmadım hiç
Bayram kahvaltılarından sonra
Eve gelen misafire el öpmeye gitmedim hiç
Çekindim çünkü korktum onlardan
Ya kendimi onlara denk saydığımdan
Ya da korkuyordum çocuk olduğumu hatırlamaktan
Gene de çocuk olmadım ben hiç
Bacaklarım kanamadı düşüp koşup oynamaktan
Bu yüzdendir hala kar yağışında nefes nefese kalmam.
Hava soğukken dışarı çıkamamam
Ne bebekler biriktirdim çocukluğumdan kalma
Ne de üç beş boyama kitabı
Bir tane arkadaşım vardı
Onun adını da kardeşime koydum zaten
Diyorum ya çocuk olamadım ben
Koşamadım uçurtmaların peşinden
Kaybolmadım hiç sokaklarda
Terli terli sular içmedim oyun aralarında
İçimdeki çocuğu hep sakladım ben
Hala da saklıyorum
Benden olana, benden doğana