Çocukluk

Üç gün önce boğdum bütün umutlarımı, çocuksu sevinçlerimi. Kırdım oyuncaklarımı. Çocukluğuma dair hiçbir şey bırakmadım. Bir tek ağlayışım kaldı. Oyuncağı elinden alınmış küçük çocuklar gibi ağladım. Hıçkırıklarım nefesimi keserken ben durmadan ağladım beklide artık çocuk değildim. Büyüdüm mü ben? Eskisi gibi değildim, büyümüştüm. Ama özledim çocuk olmayı. Bir parça çikolatayla mutluluktan havalara uçmayı. Şimdi bile çocuğum aslında. Ama ben mutsuz bir çocuk hiç görmedim. Oyuncakları kırık, hayalleri yıkık. Bu kadar mıydı? Daha mutlu olamadan geçti gitti zaman. Doğrusu bu değildi. Her çocuk mutlu olmalıydı. Hayallerim vardı. Çimlere yatıp, gökyüzünde koşup oynarken pamuk şekerimi yiyecektim. Şimdi gökyüzü karanlık. Yarılacak birazdan, kopacak çığlıklar. Çökecek gece, bir bela gibi üzerimize. Peki ben, ben napıcam. Karanlık tüm benliğiyle etrafımda dolanırken, ben çocuk kalabilecek miydim? Direnebilecek miydim ona? Doldururken ruhumu karanlıkla engel olabilecek muidim? Hayır, olamadım. Çocuktum eskiden. Ama artık değilim, büyüdüm karanlığın soğuk kucağında. Aydınlıktım bir zamanlar, maviydi gökyüzüm. Ama artık gece kadar siyah.

- Betül Kıran