Çünkü yorulmuştum. Seviyormuş taklidi yapmandan, sürekli aldatmandan, sürekli aldanmaktan, sürekli güvenip, bu sefer değişirsin diye beklemekten, sürekli sevmeni dilemekten, sürekli belki bu sefer güvenimi kaybetmeden duyduğum bu sevgiyi hak edersin diye beklemekten yoruldum. Sen anlamadın. Dön diye beklemekten yoruldum. Kokunu yeterince içime çekemediğimden, belki daha doya doya sarılamadığımdan yada soluksuzca öpemediğimden bu doyumsuzluğum sana karşı, inan bilmiyorum. Ama şimdi ben son kez olsun, seni görmek için ölebilirim.
Ben hiç tam olarak ne hissettiğimi anlatamadım sana, sende bana. Hep bir şeyler kaldı içimizde, anlatamadık, anlayamadık birbirimizi çoğu zaman. Sana karşı hep kırgındım. O kırgınlık hiç geçmedi, geçmiyor. Ve ben artık beklemiyorum seni. Bana gelmeni, beni sevmeni. Deli gibi özlesem de, beklemiyorum artık. Her seferinde bunu dileyip sonunda hayal kırıklığına uğramaktan bıktım çünkü. Ben yoruldum, artık yapamıyorum. Seni sevmekten bir an olsun vazgeçmedim. Sen farkında olmasan da hep yanındaydım. Her hareketinden haberim vardı. Mutsuz olduğunda seninle ağladım, haberin yoktu belki. Yada sen mutlu olduğunda, benim yüzüme de yerleşirdi buruk bir gülümseme. Nereye gidersen git, seninleydim. Seni sevmekten hiç vazgeçmedim. Bu kalpteki yerini kimseye vermedim. Ama artık beklemiyorum, gelme. Unutmayı beceremedim belki ama vazgeçtim senden. Gelirsin diye beklemekten, seversin diye çabalamaktan vazgeçtim. Seni benim gibi kimsenin sevemeyeceğini biliyorum. Biraz acıyorum da sana, kimse kendinden önce seni düşünmeyecek bir daha çünkü. Her neyse işte. Belki başka bir zamanda, başka bir yerde karşılaşırız. Ve umarım o zaman seni değil ama sensizken yaşadıklarımı unutmuş olurum.