Değer verdim. Çok fazla insana. Yüzlercesine. Hep gelip geçtiler hayatımdan, azar azar birşeyler alıp götürdüler,biraz sol yanımdan. Çok fazla şey paylaştım. Bazılarına içimdekileri, bazılarına en sevdiğim şarkıları, bazılarına duygularımı, bazılarına aklımı. Aklımı demişken, neye güvenerek paylaştım ben onu. Sanki kendime yetiyormuş gibi. Yetse bu durumda olur muydum. Bu balkonda ,bir elimde sigara, bir elimde kalem. Acele acele yazar mıydım yine bu cümleleri,unutmıyım diye. Yoksa sevdiğim biriyle mi olurdum? Omzunda başım, okşardı belki saçlarımı, bakardı gözlerime. Ya da en sevdiğim arkadaşımla , en güvendiğimle, bir kafede karşı karşıya, çayımı içer miydim? Neden yetmedi aklım bana , neden duygularımın başladığı yerde bıraktı beni. Neden akıllanamadım ben? Hep düştüm. Duygularım,hislerim düşürmedi mi beni hep. Onlar akıtmadı mı hep gözyaşlarımı? Kalbimle değilde bir kez olsun aklımla görseydim insanları, yine hızlı hızlı unutmıyım diye yazar mıydım bu cümleleri? Ya da mutlu olur muydum? Aklım uyarıyor artık kalbimi, ya da kalbim ilk defa aklımı dinlemeye karar verdi; yavaş yavaş kapattık tüm yolları , yavaş yavaş yitirdik tüm güvenleri,sevgileri. Artık özgürüz.