Delikanlı pişmanlıklarda bir mektup

Merhaba yarim...
Sorsan aşkı bana...
Hatırlamayacak kadar uzağımda artık derim sana.
Yüzündeki çizgilerin nasıl oluştu mesela...
Aşk kelimesini kaç kişiyle paylaştın?
Evlenmişsin...
Kariyerine çocuk da ilave etmişsin...
Alıyorum Kuzguncukdan haberlerini.
Sevindim senin adına inan!
Ben nasılım diye sorarsan,
Sevemiyorum kimseyi...
Evliliği bu yüzden düşünmedim.
Hiç sevgilim de olmadı yıllardır!
Bir acıyı daha kaldırmazdı yüreğim.
Hani derler ya erkek adam hiç ağlar mı?
Gelip beni görsünler derim!
Saklıyorum anılarımızı,
Heybesi dolmuş taşan bir vuslatta olsam.
Saklıyorum yaşananları...
Eskisi kadar konuşmuyorum mesela...
Trip de yemiyorum.
Eskisi gibi sırf dem içiyorum çayı.
Değişmedi.
Hüznü şerbete buladım galiba.
Yapıştı bırakmıyor yakamı.
Sevda şarkıları dinlemiyorum artık.
Filmlere tahammül edemiyorum.
Sana yaşattıklarımdan sonra adam mıyım?
Bilmiyorum...
Geçenlerde aradım seni...
Haberin yok Tabiki...
Belki de hissettin bilmiyorum.
Özür dileyip helallik isteyecektim.
Utandım kendimden...
Kızın olmuş senin, sesini duydum...
Umarım gözleri sana benziyordur...
Kirpikleri ok ok dur eminim...
Annesi gibi cevval bir yüreğe sahip olacak bilirim.
Ahhh be sevdiğim.
Yaktık anılarımızı, sevdamızı...
Şimdi ben yalnız kutularda,
Sen uzakların aşığı...
Mahşerde af dileme cesareti bulurum belki...
Yeniden sevmeye yeltenemedim ama.
Seni sevmekten alamadım kendimi.
Biten sadece ömür...
SEN yüreğimde hiç bitmedin ki.