Denedim; Olmadı...

Hep iyi bir şeyler olsun diye çabaladım
Kendimle hiç olmayacağını bile bile barışık yaşamaya çalıştım;
Olmadı!
Kimse kuyumu kazmadı aslında, hep bana kazdırdılar
Su kadar berraklığımdan kuruyup çamur yığını bir bataklık kaldım
Ne çok direnmemişim, yaşamanın güzelliğinden türküler dinliyorum
Güzelleşmiyor...
Şimdi yarına dair intiharlar büyütüyorum avuçlarımda
Umudumun kırıldığı yerden başlıyorum hep
Gitmeye kıyamadıklarımın arta kalanıyım artık
İlk, gitmez dediklerim gitti
Üzmez dediklerim öldürdü bütün umutlarımı
Şimdi şu kaldırım taşına tekmede atsam
Bütün uyuyan insanları uyandırırcasına haykırsamda boş
Kimsenin dillendiremediği acılar var heybemde
Cebimde her an dökülmeye hazır umut kırıkları
Şairin dediği gibi yaşıyorum
Kendin mutlu değilsen kimseyi mutlu edemezsin
Hayat dediğin yaşamak
Kararsızlıklar, kırıklar içinde yaşamak gibi değil
Özgürce, severce, sevilerek yaşamak
Yok yok lügatime yaban kelimeler bunlar
Alfabemde yeri yok
İyi olmayı, mutlu olmayı çok düşünüyorum
Ne düşünceden öteye geçebiliyorum
Ne de düşünmek işimi kolaylaştırıyor
Hiç masal dinlemedim, çok okudum
Hadsiz hesapsız hayaller kurdum
Acılardan acı beğendim, güçlü olmak için
Nerdesiniz diyebileceğim, içime estikçe gel dinle diyebileceğim kimsede kalmadı
Olanlarsa göçtü gönül şehrimden
Sabaha az zaman kaldı
Aman banane sabahında akşamında farkı yok artık
Hani öldürmeyen acı insan güç katardı.
Büyüdüm hiç inandırıcı gelmiyor artık masallar...