DERT YANMAMIN RAHATLATICI ETKİSİ

İnsanoğlunun sürekli acılarından bahsetmesi,sürekli bir şikayet hâlinde olması benim hep ilgimi çekmiştir. Neden yaparız ki bunu,mutlu olmak varken,niye sürekli evrene sıkıntılarımızdan bahsedip,onların katlanarak bize dönüşünü izleriz? Işte. Tam da bu. Sorunun cevabı içinde gizli,biz böyle mutlu oluyoruz. Dert anlatmak,yakınmak vücudumuzda kısa süreli bir seratonin patlaması oluşturuyor. Kendimizi özel,değerli hissediyoruz. Gerine gerine,havalara,triplere gire gire sıkıntılarını anlatan milyonlarca insan var. Ancak dikkat edin,dertlerimizi ne kadar çok bağırıyorsak,mutlululuklarımızı o kadar kısık sesle söylüyoruz. Nietche'ye göre bu hazzın sebebi içten içe hissedilen güç. Yani,merhamet dilediğimiz insana,kendi acımızla acı çektirme gücü. Ancak ben bunun daha farklı sebepleri olduğunu düşünüyorum. İnsanoğlu var olduğu ilk zamandan beri hep mücadele etmek zorunda kalmıştır. Doğa koşullarıyla ,yırtıcı hayvanlarla,açlıkla,salgın hastalıklarla v.s v.s.. Ve ne yazık,bilim,teknoloji ne kadar ilerlerse ilerlesin,ilkel beynimizin komutlarından bir türlü kurtulamıyoruz. Eğer gerçek bir sıkıntı yoksa,beyin otomatik olarak yeni sıkıntılar üretiyor kendine. Önemli önemsiz fark etmez,beynimiz tetikte olacağı koşullara ihtiyaç duyuyor,aksi takdirde boşlukta hissediyor kendisini. Ve biz mutlululuklarımızı bağırmaya başladığımız an kendimizi suçlu hissediyoruz. Çünkü kalkanlarımızı indirmiş ve savunmasız kalmışızdır. Bu yüzden rahatsız hissederiz kendimizi. Bu yüzden "oooh hayat sana güzel dendiğinde vicdan azabı çeker ", "yazık yaaaa ne çekti " dendiğinde içten içe böbürleniriz. Çünkü kalkanlarımızı yeniden elimize almış,savaşmaya hazır hale gelmişizdir. Oysa,artık serbest bırakmalıyız mutlululuklarımızı. Onları daha çok bağırmalı,daha da çoğaltmalıyız. Aksi takdirde,verdiğimiz mesajlarla sıkıntıların,mutsuzluklarin katlanmasindan başka bir işe yaramayacak dertlerimiz. Acıların bizi geliştirmesine izin vermekle birlikte,daha çok hayatı kendimize güzel kılmalıyız.