Dibe Vurduğun O an

Bazen gitmek gerekir. Kısmetin olmayan şeyi zorla kısmetin yapamazsın. Acırsın, ağrırsın, susarsın ama o suskunluk içindeki feryadını temsil eder aslında. Susuyorum ama benim sustuklarımı o duysun istersin. Duymaz. Ayrılırsın fakat hazır değilsindir. İşte böyle durumlarda sadece gözlerin ıslanır. Elin kolun kalkmaz,yüzün ifade almaz. Sadece gözlerin ıslanır ve yanaklarını ve dahi kalbini ıslatır. Bir de içinin acısını alabilecek bir dostun da yoksa işin çok daha zor. Bir dost ararsın. Yaptığın hataları, yanlışları gören fakat dibe vurduğun böyle bir zamanda bunları yüzüne söyleyip sana ölümcül darbeyi vurmayan bir dost istersin. Bu dost bir köpek, bir kedi, bir kuş ve dahi bir insan olabilir. Ama yoktur. Yalnızsındır. Bir Yaradan vardır varlığı ile içini biraz da olsa ferahlatan. Dua edersin. Bu ara zaman da akıp bitmekte, senin için verilen rezervini tüketmektedir. Tam O'nu unuttum dediğin an yaşındaki rakamların çoğaldığını farkedersin. Hayat bomboş. Zaman sana verdiği değerleri bir bir elinden alıyor. En son sana çürük bir ruh, buruşmuş ve kurumuş bir beden kalacak. Sonra da ölümcül darbe gelecek ve bunları da alacak senden. Püfff. Yok olacaksın. Ve ancak O'nu sen yok olduktan sonra unutacaksın.