Yorgun bir zihin, en küçük dokunuşla ağlamaya başlar, ama hangi yükün seni taşıyamadığını anlayamazsın. Herkes seni güçlü görür, ama içindeki fırtına kimseye görünmez. Gözlerinden akan yaşları kimse hissetmez, çünkü sen her zaman en karanlık anlarda bile gülümsemek zorunda kalırsın. Her darbede biraz daha kaybolursun, ama kimse seni bu kadar yorgun gördüğünde hâlâ ayakta durmanı anlamaz, anlayamaz. İçindeki acı ne kadar büyük olursa olsun, gösterdiğin gücün kimse tarafından anlaşılmadığını bilirsin, ama buna rağmen.
Dimdik durmaya devam edersin...