DİNDAR MI OLMAK İSTİYORUZ,İNSAN MI?

Varoluşun amacı nedir??? Binlerce yıldır insanoğlunun kafasını kurcalayan en önemli sorulardan biri. Neden varız,amacımız ne,evrenin nasıl bir sistemi var? Tarihte en büyük savaşlar dinlere,bir yaratıcının varlığına inandığını söyleyen insanlar tarafından başlatılmıştır. En büyük katliamlar bu kesimler tarafından uygulanmıştır. Tanrı'nın dinî yeryüzüne hakim olana kadar savaşın diyerek milyonlarca insanın kanını döken tutucu bir dindarla,kemoterapiyi,protez kol ve bacağı icat eden bir ateist arasında ciddi bir fark var. Sorulması gereken soru şu,dinler neden var? Toplum düzenini sağlamak içinse neden en büyük dağınıklıklar dindar toplumlarda oluşuyor . Zira Afganistan'la Norveç'i kıyaslandığında görmezden gelemeyeceğimiz bir yol ayrımı çıkıyor karşımıza. Ataerkil sistemin babasıdır mesela dinler. En büyük dayanakları Tanrı öyle istedi. Kadınlarınıza iyi davranın demenin yanı sıra,yine o kadınları nefsi olan hatta bugün bilimsel açıdan da daha sinirli oldukları kanıtlanan bir varlığa neden emanet ediyor mesela. Bu emanetimsin mantığının,bugünkü kadına şiddet tecavüz boyutuna bakarsak pek hakkıyla yerine getirilmediğini söyleyebiliriz sanırım.

Peki gerçekten niye varız? Yaratanı kutsamak için mi? Evrimin sorumluluğunu sırtımıza almak için mi? Varoluş amacımızı bulmak,evreni,duyguları,canlıları analiz etmek için mi. Neden?

Peki çözüm yaratıcısız bir düzene inanmak mı? O zaman iyi olma çabasının,egoyla mücadelenin,yaşam mücadelesinin rasyonel bir temeli olabilir mi? Sonuçta insan,bilinç altında hayatta kalmak adına her türlü ilkesizliği yapabilecek bir varlık. Zaten tüm mücadelemiz bu ilkel dürtülerle değil mi? Eğer bir yaratıcı yoksa,ölüm herşeyi yok edecekse neden mücadele vermeliyim ki? Hepi topu 90 yılı gönlümce yaşamak varken.

Çok begendigim bir söz var "eğer seni kötülük yapmaktan alıkoyan tek şey cehennem korkusuysa,dostum sen aşağılığın tekisin". Ve kötü haber şu ki,hepimiz aşağılık varlıklarız. Çünkü ödül ceza sistemiyle çalışıyoruz. Hangimiz diktiğimiz bir ağaçtan hiç bir çıkarımız olmadığını söyleyebiliriz ki. Ya da "iyilik yap denize at,balık bilmezse Allah bilir " iyiliğin içten içe karşılık beklediğinin en açık örneği değil mi? Belki de gerçekten insan olma çabasına girebilmek için gönderildik. Azra Kohen'in dediği gibi Tanrı cennetine sokmaya hak kazanabilecek miyiz onu inceliyor,ya da bizi sınavlarla,imtihanlarla kendisi arındırıyor. Ve belki de yaptığımız iyilikleri,insan olma çabasını cennet motivasyonu,cehennem korkusu gütmeden yaptığımız zaman revel atlayacağız.

Kim bilir? Belki de biz Tanrı'yı yanlış anladık. Tek bir ayete takılıp katliamlar yaptık,kadınlarımızı kapalı kapılar ardında gizledik. Bizi tahrik ettikleri için... Kutsal kitapta,bozgunculuk yapmayın,güzel söz söyleyin,iyiliği tavsiye edin dediği hâlde, en büyük fesatlıkları biz yarattık. Çünkü Tanrı kadınların örtünmesini emrediyor,çünkü Tanrı zina etmeyin diyor. Evrensel bir dini yalnızca kendi yüz yılımıza adapte ettik. Oysa Tanrı bir kere zina etmeyin derken kırk kere onu görmezden gelin diyor. Zinanın ancak kul hakkı söz konusu olduğunda sıkıntı yaratabileceği fikrini masaya yatırdık mı hiç acaba ? Ya da kadınlara örtünün derken,erkeklere de kendinize hakim olun demesini kulak ardı edip mini etek giyene tecavüzü hak, işveli kadına yollu demeyi hangi mantığa sığdırabiliriz? Oysa Tehlikeli ilişkilerde şöyle der " o işveli,yollu,kaşar dediğimiz kadınların aslında tek yaptığı kendini sevdirme konusunda ileri gitmeleridir" . Hepimizin en büyük arzusu sevilmek,onaylanmak değil mi???

Oldukça karışık bir yazı mı oldu?☺️ Bence takılmayın. Çünkü ne evren,ne duygular ne de canlılar tek düze değildir . Benim yazım biraz karışmış çok mu.☺️