Doğanın Önemi

Annemizin kollarına bırakılırken aslında doğanın kucağına doğduk. Etrafımızı saran atmosfer, kokusunu içine çektiğimiz ağaçlar, bizi ıslatan yağmurlar ve daha niceleri! Hepsi tarafından fena hâlde kuşatıldık. Üstelik bu bizi çok mutlu etti, çünkü biz doğanın bir parçasıydık. Fakat zamanla bize bir şeyler oldu. Dengemiz bozuldu, nankörlüğümüz tuttu ve doğayı yormaya başladık. Doğa kendini yeniledikçe nankörlüğün dozunu artırdık. Bize verilenin fazlasını isterken, geriye hiçbir şey bırakmadık. Oysa ki doğa önemli. Çünkü doğa yaşamın ta kendisi. Mavisiyle yeşiliyle, göğüyle deniziyle, dağıyla tepesiyle doğa bize hayatın kendisini sunan en büyük evimiz.

Doğanın bize ihtiyacı yoktur. Hatta insanların yokluğunda o çok daha huzurludur. Ağaçlarını kesen, ormanlarını yakan, sularını kirleten insanlar olmadığında... Doğanın bizimle ilgisi de yoktur. Bizden merhamet beklemez, iyilik dilenmez. Çünkü asıl ihtiyacı olan bizleriz. Onun sağlığına ihtiyacımız var. Onun sıcak güneşiyle ısınırken serin sularında yüzmeye, oksijenini ciğerlerimize çekmeye ve onu korumaya ihtiyacımız var. Çünkü doğa insanlar olmadan da ayakta kalabilir fakat insan için aynı şey geçerli değil.

Doğayı önemli ve değerli kılan şey, sadece gidilen pikniklerde gördüğümüz ortam değil. Doğa bütünüyle insan yaşamının merkezindedir. Yaşadığımız her alanda doğanın varlığını derinden hissederiz. Nefes almak için, huzurlu uyumak için, lezzetli yemeklerle doymak için ve en önemlisi de dünyanın dengesi için doğayı korumamız şart. Çünkü kaynaklar sonsuz değil. İnsanın hırsları ise uçsuz bucaksız bir derya gibi... Şayet insanlık hırslarından ve açgözlülüğünden arınmazsa, üstünde savaşılacak ya da tüketilecek bir doğa da kalmayacak. Doğanın kalmadığı yerde insanın kalabileceğini düşünmek ise, boş bir yanılgıdan ibaret olarak tarihin raflarında yerini alacak.