DUALARIMIZ OLMASA NE ÖNEMİMİZ OLABİLİR Kİ...!

Dünyada yaşanmış veya yaşanmamış tüm zamanlara ve yaşamlara bedel sihirli anlar vardır insan hayatında... O anda gözlerden süzülen bir damla yaş bile her şeye bedeldir. Samimiyetin, sevdanın ifadesi olan bu zerrecik yürekten hissedilenin gözlerdeki anlatımıdır. Kalp ile gözün sihirli beraberliğidir bu..

Belki insan bunu ifade edemez ama tüm benliğiyle huzurunu duyar. Gönül duyar, göz de Yaradanına sunar. Bir silginin tüm yanlışları silmesi gibi o küçücük sihirli damlada yapılan yanlışlardan özür dilenir. Dualarımız olmasa ne önemimiz var ki şu alemde... Dua öyle bir hazinedir ki bize verilen en değerli hediye.. Ne kutlu hediyedir. Dua ne kadar huzur vericidir... Dua ile başlayan bir eser iyilik, şeref ve zaferle süslüdür. Dua insanı başarıya ulaştırır. Dua hayatımızın özüdür.

Küçük Çocuk deniz kenarına oturmuş gözlerini de ilerideki bir noktaya dikmişti. Belki de bir saattir öylece duruyordu. Onun bu hali alışveriş için balıkçı sandallarının kıyıya dönmesini bekleyen bir ihtiyarın dikkatini çekti. Yaşlı adam seke seke onun yanına gidip:
— Merhaba delikanlı!. dedi. Bu gün deniz çok harika değil mi?
Küçük çocuk başını çevirmeden;
— Ama rüzgarlı dedi. Topum denize düşünce sürükleyip götürdü.
Adam çocuğun yanına oturup:
— Eğer biraz genç olsaydım yüzüp onu alırdım!. dedi. Ama şimdi adım bile atamıyorum.
Küçük çocuk ona cevap vermedi. Ve kıyıdan uzaklaşan topunu daha iyi görebilmek için hemen yanındaki tümseğe çıktı. Yaşlı adam sakin bir ses tonuyla:
— Ümidini hiçbir zaman kaybetme!. dedi. Bence dua etsen çok iyi olur. Çocuk büyük bir sevinçle:
— Dua etsem topum geri gelir mi? diye sordu. Denize düştüğü yeri bilir mi?
— Allah isterse eğer ona öğretir!. dedi ihtiyar. Topun geri gelmese de duaların sevabı sana yeter.
Küçük çocuk yaşlı adamın sözlerini biraz düşündükten sonra her okuduğunda dedesinden bahşiş kopardığı duaları ard arda sıraladı. Daha sonra da topun dönmesi için Allah’tan yardım istedi. Ama üzüntüsü azalmamıştı. O topa bir sürü para harcamış bayram parasını bile ona katmıştı. Şimdi artık tek şansı bazen olduğu gibi rüzgarın aniden yön değiştirmesiydi. Ama deniz çok büyüktü topu ise küçücük. Akşamüstü hava biraz daha sertleşti. Ve güneş batmak üzereyken sandallar döndü. Çocuk eve gitmek istemiyordu. Bu yüzden de ihtiyarla birlikte oyalandı. Yaşlı adam hep aynı balıkçıdan alışveriş yapardı. Sonunda onu bulup:
— Avınız inşallah iyi geçmiştir!. dedi. Eğer varsa birkaç kilo alabilirim. Sandaldaki adam bir kova içindeki balıkları gösterip:
— Zaten ancak o kadarcık tutmuştum dedi. Denizde “av” diye bir şey kalmadı.
— Dua etmeyi denediniz mi? diye atıldı çocuk. Ümidinizi sakın kaybetmeyin!.
Balıkçı için her şey tesadüftü. Bunun için de “rasgele” derlerdi. Ama şimdi bir şey hatırlamıştı. Yıllar yılı unuttuğu bir şeyi. Çocuğun yanaklarını okşarken:
— Dua ha!. diye mırıldandı. O zaman tutar mıyım?
— Tutamasanız bile duaların sevabı size yeter dedi çocuk. Bunu yeni öğrendim.
Balıkçı böyle bir sözü ilk defa duyuyordu. Başını ağır ağır sallayarak:
— Ben de yeni öğrendim!. diye gülümsedi. Üstelik de küçük bir öğretmenden.
Çocuk bu sözlerden çok hoşlanmıştı. Artık topun gitmesine üzülmüyordu. Yanındaki yaşlı adam ona bir göz kırparken balıkçı tekrar sandala yöneldi ve ağların üzerindeki eski örtüyü açtı. Bir top vardı orada. Henüz ıslak olduğundan ışıl ışıl parıldayan bir futbol topu.
Balıkçı onu çocuğa uzatıp:
— Öğretmenlerin hakkı hiç ödenmez!. dedi. Bunu biraz önce denizde buldum!.
Küçük çocuk rüyada olmalıydı. Hiç beklenmedik şeylerin yaşandığı bir rüya. Aceleyle sağa sola bakındı. Ama her şey gerçekti. Balıkçı da sandal da ihtiyar da . Topu ise işte ellerindeydi. Ona sıkıca sarılıp:
— Bir daha benden izinsiz gezmek yok!. dedi.
Ya dua etmeseydim ne olurdun?

Kaybolur kederim kaybolur ahım,
Gözümde damla olur akar hatalarım.
Bana daha yakın olur Yaradanım.
Yalnız gecelerin dua vaktinde...
Dr. Nebiye YAŞAR