Dün kafama en çok takılan soru şuydu: Neden bu kadar çok çalışıyorsun? Öncelikle ben çok çalışmıyorum ya da öyle hissetmiyorum. Ama üç tane çalışma sebebim var.
1. Zekama ve kapasiteme duyduğum bir saygı var. Ben bir sınavda 90 alma kapasitesine sahip olduğumu düşünüyorum. Zaten çalışınca da yaptım. Madem iyi bir puan alabiliyorum neden 30'a razı olayım? Bu bence kendimize yapabileceğimiz en büyük saygısızlıktır. Ayrıca iyi bir puan aldığımda kendime olan özgüvenim artıyor.
2. Hayallerim var. Akademisyen olmak ve vicdan sahibi, adil hukukçular yetiştirmek istiyorum.
3. Ailemin emeklerini zayi etmemek. Annem ve babam biz rahat yaşayalım, kimseye muhtaç olmayalım diye yıllarca sevmedikleri bir işte çalıştılar. Üstelik her ikisi de hasta olmasına rağmen. Babam ben uyanmadan önce işe gitti, ben uyuduktan sonra eve geldi. Annem yine aynı şekilde tabiri caizse saçını süpürge etti bana ve kardeşlerime. Sırf biz okuyalım diye. Şimdi ben çalışmazsam bu yaptığım aileme karşı bir saygısızlık olur. Her zaman yanımda olan, bana olan desteğini hiç esirgemeyen bu insanlar için ne yapsam azdır. Bunun üzerimde bir baskı oluşturduğunu düşünebilirsiniz. Çünkü ne kadar çalışsam da her zaman başarılı olamayabiliyorum. Burada da ailemin dediği şey şu: "Biz senin elinden geleni yaptığını biliyoruz. Sen sonuncu dahi olsan bizim için hep birincisin." Şimdi böyle diyen bir aile için ne yapılmaz ki ???

Benim en büyük motivasyon kaynağım, yol göstericim ve dayanağım canım ailem için her şey kurban olsun bee ツツツ

İşte çalışma sebeplerim bunlar. Siz de kendinize sorun neden çalışıyorum diye. Çalışmaktan sıkıldığınızda bunları hatırlatın kendinize. O zaman sıkıntı falan kalmıyor. Tam gaz devam yaza harika bir giriş yapalım Pınar'cım ツ