Durdurulmazsa Zihin

Doğru bildin ki bu lanet. Üzerine örtülmüş belki de kefenin bilmiyorsun. Kendimi ne zannediyordum alelalde bir insan olmamalıydım. Kabulü olamaz bir yalan olmalı ki inandırmak için bin kişi şahit tutmamız gereksin. Gereksin ki tutmayalım. Narsist bir fikirler zincirinin tam ortasındayım. Evet o bana bakıyor, kahkaha atıyor duyabiliyorum ruhuma bulaşmış lekeli bir silüet. Şeytandan daha beter mi bilmem tanışmadım onunla. Ardından birisi daha var hassas biraz. O pek sesini çıkarmaz genelde kalbe dokunur tebessüm sebebidir. Her şey bana karşıt duruyor belki biraz kayıp bir karmayı savunduğumdan dolayı. Onu Perdida Quistador ismiyle öne çıkardım. İnsanlara haykırdım en sessiz hâliyle. Ruhları duysun istedim ama beni duymadılar. Bu tanıdık bir filozof hikayesi değil, olmamalı ama ondan ilhamlıdır en fazla. Anarşist bir düzenlilik esasında kayıpların katipliğini yapmaya görevlendirilmiştim belki. Nietzsche de onlardan sadece birisi. Belki zihnimin aynası olan birisi... Görmelerini istemiyorum, onlar gibi yaşamak istemiyorum. Sadece zihinlerinde sözlerimi istiyorum. Belki de bu bir küstahlıktır ve kabul görmez. Çünkü her insanın kendi küstah fikirleri vardır neden dinlesin... İnsanın ortaya attığı hiçbir şey üst insanı açıklayamaz. Bilim insanın ürünü olup insanı açıklamamalı. Ben bilimden destek alırım ama bilim beni bilmez. Kabul edemem bunu, sığınamam insanların bilmiş fikirlerine, tavsiyelerine.. İnsanda sevdiğim tek şey var bunca iğrençliğin ve karmaşıklığın içinde: Konuşmak. Konuşmak monolog ya da diyalog şeklinde olabilir. Sonuçta insan yine insan kendi başına da kalmış olsa. Konuşmak zihindeki çözümsüz karmaşayı ortadan kaldırıyor. Denedim, anlatmak ve anlamak iyi şeyler ama doğru insana, doğru şekilde. Hiç yoksa kendimle kavga ederim zihnimde yaratımlarım birbirine sorular sorar. Ya da başka şekilde onları filtreleyip notlar alıyorum. Almazsam kaygıdan ruhumu bile kaybedebilirim. Kaybetmemeliyim, bu olmaz. Defalarca tekrar ediyor sözcükler ama birini yazıyorum sadece. O en masum olanından.. Ama kin dolu olan arkaplanda. Herkeste olan bende olmamalı, bende olan da kimsede olmamalı. Kabul edilemez bir şey bu, yok yere kendimi herkes yapamam. Herkesi de kendim yapamam Narsist bir fikir gibi görünse de insan muhalif olduğu kadar kendini ortaya koyuyor. Çünkü ne kadar doğru bir muhalif olursa o kadar kendisine yaklaşıyor. Yaklaşmak zorunda, bu bir gerçek olmalı, olmak zorunda. İnsanın acıları onun kefenidir. Neye sığındıysa onun sonunu getirecek olan da o dur. Fakat hiçbir şey sığınıldığında korumaz insanı, öyleyse dünyada olmayan bir şeye sığınmalı. Ruhu onun gerçeği.. Ona sığınacaktı elbette. Üç parça yekpare olduysa eğer, o buna şahit tutulacaktı. Tüm insanlar için Hitler gibi seslenmeli onlar: İnsanları düşündüğüm için benden nefret ediyorlar. Tüm bunlara rağmen... Yeni yok, yine yok, ölüm yok. Yaşam biraz.. Başlamıyoruz, henüz bitmeyiz de. Bir daha da olmasın..