Düştükçe

Sanki bir akrobat gibi bir ipin üzerinde yürüyormuşuz gibi geliyor, hani sen en uçtasın ve ben her seferinde dengemi kaybetmeme rağmen sana doğru yürüyorum. Öyle kitlenmişim ki gözlerindekilere, ne anlatmak istediğini öğrenmek için ölümü göze alıyorum. Aşağıda ağ yok, seyirciler var. Benim düşmemi aç gözlülükle isteyen insan müsveddeleri. Merak duygusu içimi kemirdikçe bacaklarım titriyor. Şu an senden sonsuza dek kopmamak için titreyerek ilerleyen bacaklarım; önceden sana sonsuza dek sarılmak için titrerdi, her sevişmemizden sonra titrerdi hani bir mekanda tuvalete girip geri döndüğümde, masada beni beklediğini gördüğüm de bile titrerdi.

Ölmemeye çalışıyorum, bana ne anlatmak istiyorsun sevgilim? Gözlerinde sakladıkların neler dök artık cümlelere. Sessizliği çaresi yok, sessizlik aramızda uzanan ince ip gibi havada asılı, ben sendeledikçe alkışlar kopuyor duymuyor musun? Her adımda sanki sana yaklaşmak yerine ölümüme yürüyorum. En uçtan bakıyorsun bana, sadece bakıyorsun. Görmüyorsun ki her adımımda bedenimden bir parçanın kopup uçuruma yuvarlandığını. En tepeden en aşağı düşmemek için çabaladığımı görmüyorsun. Zamanında kalbimi delip geçti bakışların, delik bir kalple ne kadar yaşamamı bekliyorsun?

Tam 3.5 metre ötemdesin, o kadar çok gelmeyi istiyorum ki yanına, ne söyleyeceksen yanındayken duymak istiyorum. Sen sustukça metreler kilometre oluyor, sen sustukça dünya tarihinde kurulmuş tüm cümleler kitaplaşıyor, sen sustukça sessiz kaldığımız o en huzurlu zamanlar bir kabusa dönüşüyor. Derine, en derine gidiyorum ki ana kucağında gibi hissedebileyim beni bırakırken. Varsın aşağı at beni tek cümlenle, biz beraber gördük en tepeyi, ben bencilliğinle bile sevdim seni. Alkışlar duyuyorum düşerken, suratımda hafif bir rüzgar, sen konuşmuyorsun ben düşüyorum. Ben düştükçe sessizliğinde daha da derine iniyorum.