Duygularım
Duygular asla yok olmaz, sadece yön değiştirir. Bu yüzden tekrar tersine döndü hayatım. Tekrar ivme kazandı mutluluğun gidişi. Kuru bir öksürük gibi, her nefeste tekrar ediyor ümitsizliğe hapsoluşum. Dert değil bu bendeki, sıradan düşüşler ve kalkamayışlar… Ben sana gelmeye çalışırken, sarhoş mu bu yollar? Kayıyor hep ayaklarımdan. Tepetaklak oluyor tüm çabalarım. Hiçbir şey yapmasam da içim dolup sen oluyor. İyi veya kötü, tüm eski alışkanlıklarına geri dönüyorsun vakti gelince. Soyutladım kendimi yeryüzünden, uçuyorum durmaksızın. Sana…
İçimin sıkıntıyla kaplandığı her anda sen geliyorsun aklıma, ve cıvıl cıvıl olduğu. Birbirine zıt her durumun ortasında sen duruyorsun. Bir çiçek beğeniyorum mesela, bir de dik yokuşlu bir sokağın sağ tarafındaki eski taş binayı; ortasında sen varsın. Ev biraz eski, biraz küçük, biraz da soğuktur belki ama sen varsın nasılsa. Ben nereye baksam birleşip sen oluyor gölgeler. Karanlıktan sen çıkıyorsun. Sana bağlıyorum güzel biten bir günü. Yüzümdeki gülümsemenin tek sebebi oluyorsun bazen. Sen hiç farkında değilken, sevgi dileniyorum gözlerinden. Defalarca kırılıyorum ama defalarca sağlamım her seferinde.
Büyük bir beyazlık var hislerimde. Tertemiz örtüyor üstümü bakışların. O an sıcacık oluyor tüm şehir. Karşılık olarak kuşkulu bir sevinç havası hakim bende. Ne istediğimi bilmiyorum. Garip bir sefalet içerisindeyim. Senden çok, kendimden yoksunum şu aralar. Hep orada, bir kaç metre ileride fakat defalarca uzaktasın. Etrafıma baktığımda tek merkezi sensin neredeyse hayatımın. Beni bekliyor gibisin. Orada oturmuş bir şeyler düşünüyorsun ve bazen denk geliyoruz seninle. Kafanda her ne varsa, biraz da ben var gibiyim kıyıda köşede. Bakışların neyi arıyorsa ben oradayım hep. Farketmiyorsun beni fakat farketmiyor bana. Uzun zamandır koşuyorum sana küçük adımlarla.
Gereksiz bir insanım. Ben yokum diye bir parça eksik hisseden biri veya ben yokum diye yarım kalan bir mevsim yok. Belki üzülürse gölgesi üzülür bedenimin. Üzülürse her sabah su verdiğim saksılardaki çiçekler üzülür ben ölürsem. Kalbim çürür de mezarda, içindeki sen kaybolmaz asla. Emin ol. Varlığımı bile hissetmeyen sen, hissetmezsin yokluğumu. Yerim yok sende biliyorum fakat ben ölsem de, yaşatırım seni içimde. Biliyorum, varlığım da bir yokluğum da, ama çekincesi olmasın gözlerinin beni sevmeye.
Bu beter halimin sebebini tamamiyle sana bağlamak hata olur, lakin yoruyorsun beni kadın. Ruhumu üşütüyorum eksikliğinde. Gözlerim kapanıyor, kimsesiz kalıyor umutlar. Bir karartıdır aldı başını gidiyor zaten şu sıralar. Uyuyunca katlanılabilir oluyor ancak hayat. Attığım her adımın tedirginliğini taşıyorum. Doğruyu ve yanlışı ayırt edemeden karşılıyorum her kararı. Umrumda olmak zorunda olduğu için umursadığım her şeyden nefret ediyorum. Keşke sadece sen olsan tüm endişem. Hayata dair tek kaygım sen olsan, daha cesur olurdum belki. Düşünemiyorum. Hayatımda yer alan bir değişkeni bile hesap etmesi zorken onlarcası üşüşüyor başıma. Zorlaşıyor, kaldıramıyorum kafamı ve üstümü örtüyor bulutlar her aydınlık günün sabahında. Yağmur da yağmıyor zaten, kar da. Hep bulutlu günler, bazen sisli… Hep bir bulanıklık. Bu bulanıklık gözlerime yerleşiyor tüm gün, beynimi sarıyor, dişlerimi sızlatıyor, kalbimi kurutuyor. Akışına bırakamıyorum artık, müdahale etmem gerek kendime. Çok geç olmadan son bulmalı hayatım. Son bulmalı artık bu yok oluş.
Ben her şeye geç kalan bir insanım. Bir tık sonrasına bile yetişemiyorum zamanın. Benim yüzümdendir yine kavuşamamamız belki. Belki de habersizce yaklaşırken milim milim, çok geciktik karşılıklı çay içtiğimiz sabahlara. Sızlatan soğuğunda Ankara’nın, birbirimizi ısıtmaya çok geciktik. Sabahı zor etmeye ve seninle bir olmaya çok geciktik. İhtimaller zincirinin en başıydı sana ait olmak, hissedemedim eşiğini uçurumun ve yuvarlandım sakince. Usul usul ilerledi varlığın, hissedemedim. Korktum ve hissedemedim sende bulacağımı kendimi.
Son zamanlarda düşünüyorum da, çok kafamdasın ve kalbimdesin. Beynimi meşgul eden koca bir seni temsilen minik bir isim olsa keşke sana ait diyordum. İsmini bilsem mesela diyordum, daha kolay olur yaşamak. Ağzımın ucuna gelip de çıkamayan, oracıkta yığılan tonlarca seni seviyorumla yaşamak ve sana sarılmak için bekleyen kollarımla yaşamak… Yaşamak işte, zor biraz ismini bile bilmeden diyordum. Adını bile koyamadan taşıdığım hislerin, çok zor cesurca yaşamak diyordum. Şimdi bir isimden fazlası var ve ben yine yapamıyorum. Yetinemiyorum sen konusunda. Daralıyorum her seferinde, durup durup geri gidiyor ayaklarım. Korkuyorum. Keşke, karşımda durup gömleğimin yakasını düzelten bir sen olsa.
Dilerim durulur uğultusu eksikliğinin.
