Her giden,
içimizden bir şey alıp gider.
Bazen bir gülüş,
bazen bir anı,
bazen de kendimizden bir parça…
Kaybettikçe eksilir insan,
ama eksildikçe de büyür.
Çünkü her boşluk,
bir başka anlamla dolar,
her yara,
bir başka hikâyeye dönüşür.
Zaman,
bize unutmayı öğretmez aslında,
sadece alışmayı gösterir.
Ve biz,
adını unutsak da bazı duyguların,
onların bıraktığı izleri hep taşırız.
Belki de,
insan en çok,
eksildikçe tamamlanır.