Eksiliyoruz

Her gün,
fark etmeden biraz daha eksiliyoruz.
Bir gülüşümüz azalıyor,
bir düşümüz yarım kalıyor,
bir sevdiğimiz sessizce uzaklaşıyor.

İnsan en çok,
zamana yeniliyor aslında.
İçinde taşıdığı umutlar soluyor,
gözlerindeki ışık değişiyor,
biraz daha ağırlaşıyor yüreği.

Ve bir gün,
dönüp baktığında fark ediyorsun:
Eskisi gibi bakmıyorsun hayata.
Bir yanın hep eksik,
bir tarafın hep tamamlanmamış gibi.

Ama belki de,
eksilmek kötü bir şey değildir.
Belki bazı boşluklar,
bizi biz yapan yaralardır.
Belki de insan,
eksildikçe anlıyor,
gerçekten neyin kaldığını.