Elinden oyuncak bebeği çalınmış küçük bir kız gibi hissediyorum . Masum , sessiz , yaralı . Güldüğümde mutlu bir insan gibi görüyorlar , lakin nerden bilebilirler nasıl olduğumu ? Ağlayınca içim cız ediyor , konuştuklarımız aklıma geliyor , gözerim doluyor susuyorum . Sadece susuyorum ve sessizliğin huzurunu tadıyorum . Üzülmekten başka çarem olmadığını savunuyorum . Hayatıma hiç girmemiş farzetmek istiyorum . Sonra yapamayacağım aklıma geliyor ve çok sikimsonik bir duygu sarıyor . Dudaklarım titriyor , ellerim buz tutmuş . Zarar vermeden geçemeyeceğim , saçımı tuttuğumla 3-5 telin avucumda olması bir oldu . Lanet bir sevgi için fani bir yara oluştu bedenimde . İçini nefretle doldurduğum . Çok korkunç bir kavrama benzetirim artık aşkı . Sarıp sarmalayıcı , yakıp , kavrayıcı . Eziyetten yanı sıra bir beladır kendisi . Ölümü sezgileyen , acıyı barındırabilen . O güzel ama lüzumsuz adını artık anmayacağım sevgilim . Hoşçakal sevdiceğim . Mutlu kal .