Emekleyen hayat

Hava gittikçe soğuyor artık eskisi gibi yürüyüşe çıkmak yerine uyumayı çokca tercih ediyorum ve her geç uyandığımda günümü öldürdüm diye kendime kızıyorum.
Oğlum da kızıyor yaşlı gibi davranıyorsun diyor daha çok oy! ah! demeye başlamışım.Ne bileyim Emekli olunca unumuzu eledik eleği astık derler ya, ben de aynı öyle hissetmeye başladım.
Bir yerden bir yere gitmek , otobüsü beklerken soğuk duvara yaslanıp yağmurdan korunmak, tıkış tıkış ayakta yolculuk yapmak güzelmiş
Hele sıcak simit yemeği, sabahın ilk ışıklarında mis gibi kokusunu da özledim
Her sabah simit bir de paket krem peynir alırdım..
Emekli olmak ,kapıya konmuş bir ölü ayakkabısı gibi Artık onu giyecek bir ayak yok..

Soğuk iyice artı rüzgar saçlarımı dağıtırken boğazıma sardığım kaşkolu düzeltim.yapmur yağacak bu rüzgarın ardından belli.
Bolkonumdan telaşla bir aşağı bir yukarı giden insanları seyrediyorum.
Bir Adam nasılda yetişmek için otobüse koşuyor almadılar garibimi içeri, otobüs dolu galiba,
Geç kalacak yazık !!
Geç kalacağım bir işim de yok ama yazmak diye bir işim var.. çok şükür