EN BÜYÜK MÜCADELE MÜCADELE ETMEMEKTİR.

Bugün ilginç bir konuya değinmek istiyorum. Çabalamak, çalışmak, mücadeleden çok bahsetmişimdir ancak duygu ve düşünceler değişken şeyler olduğunu da unutmamak gerek.. Yakın zamanda okuduğum bir kişisel-gelişim kitabında Charles Bukowski adında bir yazarın hayatından ufak bir kesitten bahsedilmiş... İlginizi çekebileceğini düşünüyorum biraz bahsedeceğim..

Bukowski postanede çalışan, alkolik, kumarbaz bir herifin önde gideni. Kısacası bir kişisel-gelişim kitabında en son konu alınacak birisi... Kötü bir örnek... Bukowski bu alkolikliğin yanı sıra kendince şiirler yazıyor ve yayınevlerine iş başvurusunda bulunuyor her defasında reddediliyormuş. Maaşının bir kısmını alkole bir kısmını bahislere harcar sızdığı yerde yatarmış... Düşünün bu adamın seneler sonra kitapları milyon satacak büyük bir şöhret olacak.. Bunu o zaman onun yüzüne deseydiniz sanırım size el hareketi yapardı alaycı bir tavırla. Bukowski başarılı olmak adına en ufak bir çabası dahi yoktu umursamıyordu hayatından memnun değildi ancak bunu kabullenmiş bir vaziyetteydi. Bir gün bir editör tarafından bir posta geldi kendisine. Bu bir yazarlık teklifiydi hayatındaki ilk ve tek şanstı onun için o posta.. Ve geri yanıt olarak şunu yazmıştır Bukowski "ya bu postanede kalıp delireceğim ya da yazar olup aç kalacağım. Aç kalmayı tercih ediyorum" ve bir roman yazıyor adı da "postane" bu kitap milyonlarca satıyor Bukowski herkesçe bilinen biri oluyor... Kazancı artıyor popüler oluyor ancak popüler olmadan önceki yaşantısı, popüler olduktan sonra da aynı kalıyor, değişmiyordu..

Yine alkol yine kumar... Ben bu hikayeyi okuduğumda aklımda şu fikir belirdi: "En büyük mücadele hiç mücadele etmemektir" Ve bakarsanız etrafınıza, bir konuda başarılı olan insanlar o işi en az umursayanlar oluyor genelde... Ya da farkında olmayanlar oluyor. Bukowski'nin hayatındaki tek mücadele hiç mücadele etmemesiydi... Negatif şeyler bazen pozitif etkiler yaratabildiğine inanmaya başladım ve pozitif şeylerinde negatif etkiler bırakabildiğine... Bu teori meşhur bir felsefecinin "tersine yaşa" teorisine çok benziyor...

Bazen bırakmak gerekiyor... Bazı şeyler verdiğiniz o aşırı önemi hak etmiyor. Ne kadar çok önem verirseniz, o önem verdiğinizden beklenti git gide artıyor ve aldığınız verim, etkileşim o beklentiyi karşılayamıyor bu da sizi üzüyor... Bazen Çabalamayın

SEVGİLER