ERKEN YAŞLARDA TÜKENMİŞLİĞİN VE GENEL ANLAMDA ERKEN TÜKENMİŞLİĞİN SEBEPLERİ.

Günümüz sorunlarından devam ettiğim bir yazım daha.... Kendimin de içinde bulunduğum ve benim gibi birçok insanın da bu durumun içinde olduğunu düşünerek bu konu üzerinde yazma gereği duydum. Tükendik yahu.. Genciz ama yaşlıyız, üzerimizde sebebini bilmediğimiz ağırlıklar var. Birileri ya da bir güç bizi oturduğumuz koltuğa, uzandığımız yatağa bağlıyor sanki. Bir üşenme hali basıyor dört bir yanımızı, bir defa geldiğimiz şu hayatı, geriye döndüremeyeceğimiz yaşlarımızı, ilerleyen yaşlarımızda düşeceğimiz haller ile yaşamak zorunda bıraktırıyor bizi. Bir adım atacak mecalimiz, ya da söyleyecek bir cümle bile çok zahmetli geliyor bize. Kolaylığa mı alıştık, yoksa bizler mi kolaylaştık anlamadım gitti..

Her şey kolaylaşınca bizler de basite, hazıra konmaya mı başladık acaba? Kafamıza takacağımız olayların önceliğini de karıştırmış, gereksiz şeyleri kafaya takmaktan, gerekli olanları unutup kendi enerjimizi boşa tüketmiş de olabiliriz. Eskiden çok çeviktim. Hızlı koşardım, asla yavaş olmaz daima hızlıydım. Oradan oraya zıplar iki dakika oturduğumda bunalır, sıkılırdım. Şimdi kalkmak, yürümek bana bunaltıcı geliyor. Biz değişmiyoruz da zaman değişiyor galiba. Her şey yer değiştiriyor. Enerji dolu olduğum zamanlar, şuan enerjimin olmasına rağmen bana bir şeyler yaptırtmıyor. Saatin tik tak ilerleyişini izlemekten başka aktivitem kalmadı, kaldıysa da bende yapacak mecal kalmadı.

Böyle sona doğru ilerliyoruz. Durumumun farkında olsam da elimden de bir şey gelmiyor açıkçası. Eskiden nice dostlarım vardı, oradan oraya çağırırlardı şimdi onlar da yok. Belki de bu hal getirdi beni, bizi bu duruma. Eskiden bu kadar yalnız değildim belki o yüzden enerji doluydum. Çünkü eskiden kendime bile sığmaz taşardım.. Ne oldu da beni bu denli tüketti. Öyle ya hal hatır soran insanlara bile hasretim ben. Eskiden dinlerlerdi beni, şimdi duvarlar dinliyor onlar da cevap verse bu kadar aramazdım minik bir ilgiyi. Kağıtlarla da bir yere kadar gidiyor. İnsanın bir mutluluğunu dahi kutlayacak birilerinin olmaması... Evet sorunu buldum. Sorun bu. İnsanın neşesini paylaşacak birilerinin olmaması tüketti beni ya da tüketti bizi..

Tükendik.