Eski Günler

Özledik dostlar.
İnsanlığı özledik. Hem hasreti hem vuslatı, güzelliği özledik.
Eski sohbetleri, samimiyeti, ortamları.
Rüzgarın usulca esişi gibi, yumaşak ve ahenkli geçen günleri özledik.
Ve çiçekleri ve yeşili ve gökyüzünü...

Binalaşmadan önce bahçeler, kapatmadan gökdelenler güneşi, kirletmeden teknoloji tabiatı geçen onca hatırayı özledik.
Haşlanmış taze mısırın tuzla yenişini, coşkulu bayramları, gülümseyen çocukları, sağlıklı anneleri, sevecen dedeleri, güzel Ramazanları özledik.

Benim çocukluğum o güzel zamanların son yıllarında geçti. Ucundan yetiştik yani. Hala anlatırken ailem, göz bebeklerinin gülümseyişi alır beni benden.

Uzun kış gecelerindeki sohbetler gelir aklıma. Misafirlerin eksik olmadığı sofralar tüter burnumda. Odun dobasının içimizi ısıtışı, soba üzerinde pişirilen kestanelerin demli bir çayla verdiği lezzeti, mandalina kabuklarının yaydığı kokuları özlerim.

Mutluydu insanlar. Belki az da olsa vardı ama bu kadar betonlaşmamıştı, makineleşmemişti, yapaylaşmamıştı, kirlenmemişti, acımasızlaşmamıştı dünya. Bu kadar soğuk, itici bir yer değildi...

Televizyon olsa da dinlenirdi radyolar. Hergün koparılıp okunurdu takvim yaprakları. Akrabalık, komşuluk ilişkileri iyiydi. Dostluklar gerçekti. Evliler üç gün sonra boşanmazdı.

Özledik abiler...
Köşelerde kıvrılıp uyuklayan kediler, kendi kavanozunda yüzen balıklar bile mutluydu.
Huzur vardı güneş ışıklarında. Ümit vardı mektep sıralarında. Kitaplar manalıydı, şiirler kafiyeli.
Isırdığınız elmanın bir lezzeti vardı.
İlaç kokmazdı buğday tarlaları. Su kenarlarında çiçekler görürdük plastik şişelerden ziyade. Çöpleşmemiş ağaç diplerinde mantarlar çıkardı köyümüzde. Serçeler üzüm salkımlarının üzerinde söylerdi şarkılarını. Minareler uzanırdı göklere direklerden öte...

Özledik ablalar...
Nenelerimizin günlerce uğraşıp ördüğü süveterleri ve her vakaya uygun atasözlerini özledik.
Mavi önlüklü, kırmızı kurdaleli talebeleri özledik.
Sokaklardan geçen seyyar satıcıları özledik.

En çok da vicdanlı insanları özledik. Fikri farklılıklar, siyasi ayrılıklar, kavgalar vardı ama vicdan sahibiydi insanlar. Eksiğiyle, fazlasıyla...
Şimdi yok mu bunlar dediğinizi duyar gibiyim. Var mı? Varsa ne kadar var? Yahut eski lezzeti kaldı mı? Ben çok az bir kısmına yetişmişken bu zamanların bu kadar özlüyorum. Düşünün taşlılar ne kadar hasret çekiyor veya evlatlarımız neyi özleyecek!
Özleyin dostlar, bu çağ ölüm çağı. Aşkın, samimiyetin, sabrın, içtenliğin... En azından özlemeyi bilelim...

MUHAMMET BARAN ASLAN