ESKİDEN ÇOCUKTUK

Hayallerimiz umutlarımız vardı
Hepsi için hazırdı kağıttan gemilerimiz
Yüzdürüp kıyıya vurana kadardı belki de..
Peki ya sonrası?
Sahi çocuk olmak neydi?
Yüreğin yanarken gözyaşlarının korkusuzca haykırmasıydı hakikatleri.
Çamurdan pastalar yaparken yiyemeceğizi bilsek de saatlerce uğraşmaktı çocuk olmak.
Hadi o ilk bisiklete binmeye çalıştığımız vakitlere dönelim
Nasıl da ağlamıştık hani
Lakin hatırlayalım ki vazgeçmemiştik
Sonra ne olmuştu?
Başarmıştık..
Artık herkes gibi özgürce caddelerde rüzgara karşı bisikletimizi sürebiliyorduk
Evet kanamıştı yaralarımız lakin değmişti
Kim düşmeden öğrenmişti ki.
Velhasıl-ı kelam özleyerek yad ediyoruz o günlerimizi.
Zira biz eskiden çocuktuk.