Eskileri Yağmur ile Doldurdum.

Gülümseyemediğimi fark ettiğimde döküldü her bir yağmur damlası tepemden aşağıya. Islandım. Gözyaşlarımı saklamak istercesine ıslandım yağmurun altında. İçimdekileri gömdüm yastığımın altına. Bir o kadar sıcak , bir o kadar da acı güneşi bekledim bugün. Gelmedi. İstemedi gelmek. İstemedi görmek. Konuşmak.. Dokunmak.. Kendime sorduğum her sorunun altında ayrı bir sorun ararken , bir ışık gördüm sanki gözlerimi açtığımda. Bana el uzatan tanrının , parmaklarından damlayan kan , kırmızı rengini verdi o gün hayatıma. Fısıldadığım kelimeler , ansızın bir büyü gibi kesti tanrının elini bileklerinden. Ve o an karardı her şey. Karardı gözlerim. Karardı umutlarım. İçime attığım dertlerle , bir başıma , başka bir yerde , başka kimsesizlikliklerle.. Yavaşça.. Usulca.. Sessizliğe!