EV BAHANE ANNE!
Yurtlarda büyümüş tüm ben. Ev hasreti nedir çok iyi bilirim. İnsan yurtta çok duygusallaşıyor be hayâl. Bazen kendi yastığını, kendi yorganını kendi odasını bile özlüyor. Her gün aynı bardaktan içtiğin çayını bile, hatta hep oturduğun koltuğunu bile özlüyorsun. Yemek yapıldı mı salonda dağılan çorba kokusunu bile çok özlersin. Yemek masasına oturduğun da Annenin "İlk önce o çorba bitecek" sözünü bile.
6 yıl kurslarda kalmıştım ben. Ortalama ayda 2 gün evde olurdum. Gurbet hasreti gibi ağlardım izin dönüşü kursta. Ah derdim hep! Keşke evde bir bardak çay daha iç seydim! Keşke az daha Televizyon izleseydim! Keşke derdim az daha dışarıda dolaşsaydım. Bu keşkeler hep artar izin dönüşleri kursta. Aslında mühim olan bunları yapmak değildi. Sadece ayda iki gün evde olduğundan dolayı daha fazla tadını çıkarma duygusuydu. Bir okadar da Çocuksun aslında.
Kurslarda Anne bendim. Yani tam anlamıyla kendime annelik yapardım. Hasta oldunmu kimse seninle ilgilenmez, kimse seni düşünmez ve o günkü yemek neyse iştahının kesilmesinden dolayı yemesen bile kimse sana ye diye israr etmez. Hasta oldunmu ne yapmam gerektiğini söylerdi Annem bana. Hastalık dan şikayetim yoktu zaten hasta da olmazdım aslın, ama açlık!
İzin günleri akrabalarım hep bana zayıfsın, kilo alman lazim gibi laflar söyler, kendi oğullarını örnek gösterirdi. Edebimden dolayı hic bir şey söylemezdim ama demek istediğim şu ki kimse yurtta zaten kilo alamaz. Evde istediğin gibi yer içersin ama yurt ve askeri ortamlarda hersey yerli yerindedir vakit nakittir sistemi uygulanır. Hem yemek vakti oldumu da ne varsa onu yersin ekstra bir şey YOKTUR olamaz da. Yanlız büyüyünce anlıyor insan ama anlatamıyorsun be Aşekâ. İnsanlar kilona, tipine bakacaklarina yüreğine ve edebine baksa aslında örnek verdikleri çocuklarını bile begenirmiydi sence?
Zordur anne olmak,
Her an kırılıverecekmiş gibi yaşamak.
Herkesin yerine her şeyi düşünüyor olmak
ama herkesce çokta umursanmamak.
Bir türlü anlaşılamamak,
Hep bir şeyleri istemekle suçlanmak.
Onca kalabalığa rağmen yalnız olmak
ve sadece içindeki çocuk tarafından sarılmak.
Anne olmak, eş olmak,
Her şey olmak, bir varlığıyla bin parçaya ayrılmak.
Bütün bunların yanında içindeki çocuğun elinden tutup O'nu da yaşatmak’
Zordur anne olmak;
Hep bir şeyleri, birilerini toplamak zorunda kalmak.
Güçsüzlükle suçlanmak
ama her zorlukta sığınılan liman olarak var olmak.
Ve bu tezat duygular arasında yinede ayakta kalarak yaşamak.
Zordur anne olmak,
Her gün bir şekilde kırılmak
buna rağmen tüm parçaları bir arada tutmak.
Kalbi kırılır, umudu kırılır,
hayat yada biri kırmazsa tırnağı kırılır, saçı kırılır.
Ama kırılır;
Allah vergisi olmalı bu kadar çok kırılırken;
hep ayaktadır hep tek parçadır.
Çok şeyleri saklar içinde,
bilir belki de anlatamayacaktır kimselere.
Onca kalabalığa rağmen ;
Bu yüzden yalnızdır bütün anneler belki de.
Şuan yanlızım ben anne!
Dışarda yağmur yağıyor, gök gürültüsü içimi titretiyor. Yatsı namazı kılındı ve herkes yatışa geçti. Ben sınıfta kocaman karanlık kolidorlarda tekim anne! Yatağıma geçmeye giderken karanlık kolidorlardan nasıl geçeceğim hiç bilmiyorum. Korkuyorum. Dersimi yapamadım bugün. Ama çok zordu dersim anne! Yarına nasıl yetişir bilmiyorum. Saat gece yarısı 1 oldu ve bi o kadarda açım! Evet şuan kafam ders alamıyor çünkü karnım da zil çalıyor. Bulgur pilavı olduğundan bugün yine yemek yemedim ve cebimde param dahi yoktu. Yarın kahvaltıya kadar idare ederim dedim ama sanırım edemeyeceğim. Gözlerim yaşardı anne. Şuan okadar çok uykum varki sonsuza denk uyumak istiyorum aslında komple toprağa gömseler, bilmem itaraz etmem bile.
Beni boşver de sen nasılsın anne?
Daha iki gün önce izinden dönmüştüm ve önümde izine daha 10 gün var anne!
İzin günü eve geleceğim, cebimde anahtarım olacak ama ben yinede zile basacağım. Sonra sen "kim o" diye seslendiğinde, benim anne, ben geldim diyeceğim.
Napayım şimdiden çok özledim evi, aslında ev bahane, SENİ...
Not;
Bu yazı 16.04.2016 yılında gece yarısı rahle başında yazılmış olup ertesi günün dersi bütün zorluklara rağmen yetişmiştir. Ve sonsuza denk bu kitapta SIRLANMIŞTIR!
