Merhaba, senden nefret ediyorum. Tam 4 yıldır bana ait olan bir omuza yaslanarak uyuyorsun. Ben 17 aydır senin kocana uyanıyorum, senin kocana uyuyorum, senin kocana ağlayıp, senin kocana gülüyorum. Bilmiyorsun. Ben senin 3 yıllık kocanı 17 ayda senden daha iyi tanıdığımı iddia ediyorum, ben onun sesinin tonundan derdini anlayabiliyorum hiç sormadan ona çözümler üretiyorum, ben senin her gece birlikte uyuduğun adamın yüzündeki her kıvrımı kare kare biliyorum, ben senin sahip olduğunu bilmediğin hazineyi saklayacak yer bulamıyorum, sen ondan olan bir çocuğa sahipsin ben ise onun kalbine. Seni kıskanıyorum, çoğu kez ölmeni istiyorum sırf onunla aynı evi, aynı yatağı paylaştığın için. Sonra ölen vicdanımın kemikleri sızlıyor ve içime yayılıyor. Ben ölmek istiyorum. Kocan buna izin vermiyor. Ben gitmek istiyorum kalbim bana müsaade vermiyor, kocan o sarhoş eden gülüşüyle bana "küçüğüm benimle kal" diyor. Kalıyorum. Ama "git" dese de gidemem. Aslında kaldığım da söylenemez. 10 aydır onunla konuşmuyorum bazen arıyor beni karşılıklı susuyoruz, kalplerimizin sızıları duyuluyor o anlarda ve nefesi içimi okşuyor herşeye rağmen..
Merhaba sevdiğim adamın karısı, ben Hazal 19 yaşındayım, kocanı seviyorum. Merhaba belki de bu ilişkinin en masumu, özür dilerim, özür dilerim, dilerim ölürsün, dilerim ölürüm, dilerim ÖLÜRÜM.