EY İNSAN

Kayıp düşmekten korkar insan.
Yitip gitmekten.
Sözlerini hoyratça kullanarak varacam sanır mazide bırakılan yere...
Cümleler delirir puslu gecelerinde.
Bilir de bilmeyi istemez işte!
Küçük bir kedi sıcaklığında sakinler yüreği de.
Sakinliğin değerini bilmez.
Hep bir aldatmaca,
Hep bir bağırtı talan havada.
Özüne duyulmayı,
Gününe sahip çıkmayı bir beceremez.
Kolay yolları sever hep.
El etek öperek girer günah hanesine...
Bir başkası kınasa ne,
Kınamasa!
Cebini doldurma derdinde insan...
Sanki yediklerinin hesabı sorulmayacakmış gibi.
Kırılmış bir ud parçası gibi hem acıklı insan,
Hem çaresiz.
Deli poyraz aşkların da şahidi...
Elini uzatması gerektiği yoksuldan da haberdar kendisi.
Lakin içindeki o doymak bilmez bencilliği.
Kınısında çıkmadan bekleyeni.
Niceleri geldi,
Ve niceleri gitti dönülmezler şehrine.
Kalanlar aynı rengin çemberinde!
Yandı insan her kaybından,
Yandı da yanmayı unutuverdi!
İyilik için savaşan nice yüreklerle de çevrili oysa yaşam.
Bir kanadı kırık arıya sahip çıkanda insan.
Bir körpe cana kıyamayan da.
Sokakta kalanlara koşan da insan.
İnsan amma inan insandan daha insan.
Onları tanırsın uzaktan.
Sürünmekle yürümek arasındalar inan...
Kötüler zevki sefa derdinde lükslerde yaşarken,
Onlar kurumuş ekmekleri toplar sokaktan, ordan burdan.
Aç bir kaç hayvanın gününe merhem olmak için dolanır insan.
Bunlar insan amma insandan daha insan.
Mahşeri hara bulasan,
Yalınayak geçer surdan!
Şimdi uyanma zamanı sende insan.
Senin yüreğin de var mı insan!
Yamacı bozuk düzene inat!
Doğru bildiğin yoldur insan.
El etek öpmeden tırnakları ile kazıyan insan.
Allah nurunu onurlandırsın dünya da.
Kalbinden süzdüklerin yol olsun ömrüne.
Yolun ışıklarla bezensin, yeşiller seninle tazelensin.
Ömrün uzun, yolun insan olsun.
İyiki senin gibi yüreklere rast geliyor dünya.
Yoksa bir kuru soğana satanların ülkesi olurdu zaman.
Aman ki aman.
Garip yetim kul hakkı bilmezler.
Narı ateş diliyor zaman.
Hamd olsun.