GECE YARISI YOLCULARI | 41
Soğuklar kendini iyice hissettirmeye başlamıştı. Kasım ayının ilk günleriydi. Candan üşümeye başladığını hissetti. Tam o sırada omzuna yumuşacık bir battaniye atıldı. Açık omuzları kapanmadan sıcak bir öpücük konduruldu. Derin bir iç çeken Candan, tam arkasını dönecekti ki ince bir çığlıkla uyandı. Bu çığlık kendi çığlığıydı. Onur'u görmüştü. Yüzü ve elleri kan içindeydi. Gördüğü bu yüzü nasıl unutacaktı? Bu kabusun etkisinden nasıl kurtulacaktı? Hala derin derin nefes almaya devam ediyordu. Dibinde duran telefona baktı. Sabaha karşı dörttü. Balkonunda uyuyakalmıştı. Ayaklarına dokundu. Buz gibiydiler. Soğuk rüzgar koynuna iyice girmeden içeri girdi. Sürgülü büyük kapıyı iyice kapattı, aralık bırakmadan. Bir sigara yaktı. Sessizlik iyi gelmişti. Kendini dinleyebilmeliydi insan.
Fakat katlanabilir miydi?
Katlanamıyorum. İyice köşeye sıkıştım. Kendimi günahlar balçığının dibine kadar batmış ve hala ölememiş gibi hissediyorum. Can çekişiyorum ve bunu duymuyorum. Duyuramıyorum. Ölen kadınlara ihanet etmiş gibi hissediyorum. Bunu kendime yakıştıramıyorum. Şeytanlaşıyor muyum? Neden sana kıyamıyorum? Seni dört duvar arasında görmekten mi korkuyorum? Sana hep güvenmeye meyilliyim. Senden korkuyorum, cezanı çekmeni istiyorum. Bir yanım da sana devam etmek istiyor. Ne yapmalıyım bilmiyorum...
Ona artık kanmaması lazımdı. Bunu biliyordu. Kalp her şeyi affeder miydi? Peki kalp bu kadar günahı çekebilir miydi? Ona zapt edilmişken kalbi onu unutabilir miydi?
Sanmıyorum...
Yıpranmaya gerek var mıydı?
Saat 10:54
Birden açtı gözlerini Onur. Kendi evindeydi. Hafta sonuydu ve o iş yerine gitmeliydi. Dişlerini fırçalayıp, duşa girdi.
Saçlarını düzeltirken şöyle bir kendine baktı. İyice süzülmüştü. İçini yakan bir kadın vardı.
Onu hep özlüyordu.
Yutkundu, tutkundu. Bazen ipin ucunda hissediyordu, bazen de ipin ucunu kaçırıyordu.
Hızlıca giyindi. Arabasına atlayıp, güzel bir parça açtı. Kafasını müziğe verdi, gaza bastıkça bastı. İşler onu bekliyordu, acelesi vardı.
"Neredeydin bunca saat?"
"Geldim işte."
Topallayarak ayağa kalkan Gökhan, ağız bükerek, "İyi." dedi. Baştan sona süzdü Onur'u. Kendisine oranla daha uzun boylu, daha yakışıklı ve daha gençti. Candan'ın onu seçmesi çok doğaldı.
"Gecenin köründe niye aradın beni?"
"Sabahın körüydü aradığımda?"
"Ne fark eder?"
"Bunu mu tartışacağız?"
"Ne diye aradın?!"
Onur'un sesi yüksek çıkmıştı.
Gökhan ona doğru yaklaştı ve fısıldayarak suratına konuştu.
"Bana bağıramazsın."
"Senin iğrenç fantazilerin yüzünden Candan benden nefret ediyor."
"Paraları yerken öyle demiyordun ama koçum."
Gökhan'ın imalı bakışları Onur'u rahatsız etmişti.
"Bundan sonra işlerini görmeyeceğim."
"Hı hı."
Onur, karşısındaki adama bağlıydı. Tek kelimesi ile hayatı kayabilirdi. Bu adamdan nasıl kurtulacaktı?
''Benim gitmem lazım.''
''Nereye?''
''İşe gideceğim.''
''Sen hafta sonuda mı çalışıyorsun?''
''Hayır, sadece yetiştirmem gereken bir araba var.''
''Bugün bana lazımsın.''
Onur bunu yapamazdı. Müşterisine söz vermişti.
''Üzgünüm ama gitmem lazım.''
Gökhan, Onur'un dibine sokularak, ''Sana gidemezsin.'' dedim diye hırladı.
''Seninle bitirmemiz gereken bir iş var.'' diye de devam etti.
Onur iyice sıkıldığını belli eden bir yüz ifadesi ile Gökhan'a baktı ve devamını dinlemeye karar verdi.
''Ceren... Sıradaki...''
Onur ofladı. İstemediği tüm halinden belliydi ama Gökhan'ın vazgeçmeye niyeti yoktu.
Sanki Candan'a tutunmaya çalıştıkça koparılıyor gibiydi. Kim durdurabilirdi kendini kendinden başka?
"Eeee?" diye söylendi Onur.
"Fırsatı yakalayacak mısın?"
"Karanlıkta mı?"
Gökhan göz kırpıp, bir sigara yaktı.
"Bana bağlısın Onurcum. Kim seni sorsa, tanıtırım."
Yüzüne o sinsi gülümsemesini takınarak da devam etti.
"Güç benim tanıtayım."
Onur yutkundu. Geç mi kalmıştı bu adamdan kurtulmak için? Şansı da uzaklaşıyor gibiydi. Umursamamaya çalışsa da tedirginliği yüzünden belli oluyordu. Gökhan bunu anlamıştı. İçten içe mutlu oldu çünkü Onur'u donunda sallamaya hazırdı.
"Akşama senin şu etrafı genç kadınlar mezarlığına dönen bağ evine gideceğiz. Ben Ceren'e konum atıp, oraya çağıracağım. O da kuzu kuzu gelecek." dedi ve sigarasını iki parmak ucunda söndürüp, bulundukları boş inşaat alanına attı. Onur sigara izmaritine odaklandı. Gökhan durumu anlayıp, izmariti yerden aldı ve ceketinin iç cebine koydu.
"İzmaritle seni yakalatacağımı falan mı düşündün?"
Gökhan cevap vermedi, yüzüne bile bakmadı. Onu öldürmek istiyordu ama ona ihtiyacı vardı. Sonuçta tüm kadınları o öldürmüştü. Para için her şeyi yapan biriydi o.
Onur kafasını eğip, "Kafana göre." dedi.
"Hadi şimdi git. İşlerini çabuk hallet. Üstündeki şu tedirgin hali de at. Dikkat et, dikkat çekme."
Onur hızlı adımlarla alandan ayrıldı. Arabasında biraz oturdu. Derin nefes alıp, kendini dinledi. Yine bir şey anlatamamıştı.
Gökhan ise biraz yürüdü. Bacağı gün geçtikçe daha çok canını sıkıyordu. Onur piçinin hatırasıydı bacağı. Ani bir şey yapamazdı ona, her an karşılığını verebilirdi. Sağı solu belli olmazdı. Yine aynı şeyi düşündü, 'her şeyin bir zamanı vardı.'.
İkisinin de birbirine bir gram güveni yoktu ama birbirlerine bağlıydılar. Hep birbirlerinin karşısına çıkacaklardı. Yüz yüze bakacaklar, sigara yakacaklardı. Kurtulmaları birisinin ölmesine bağlıydı. Bu Gökhan olamazdı.
Bir basamak görüp, yavaşça oturdu ve bir sigara daha yaktı. Kafası lunapark gibiydi. Bir tarafında arabalar çarpışıyor, bir tarafında hızla trenler geçiyor, bir tarafında dolaplar dönüyordu. Peki o ne tür dolaplar döndürüyordu?
Oturduğu basamaktan eliyle destek alıp, ayağa kalktı. Boynunu sağa sola çevirdi, iyice bir gerindi. Biraz fazla gerinmiş olacak ki, dengesini kaybetti. Lanet okuyup, topallaya topallaya yıkık duvarın yanına park ettiği arabasına doğru ilerledi. Etrafına baktı ve ortamın ne kadar varoş olduğunu gördü. Buraya fazlaydı. Yüzüne yine o sinsi gülümsemesini takınıp arabasına bindi.
