GECE YARISI YOLCULARI | 6

CANDAN

Arabayı nasıl kullandığını bilemeden Duygu'nun evine varmak üzereydi. Ağrıyan başı ve uykusuzluğu onu mahvetmişti. Şu an tek istediği birisinin saçlarını okşayarak onu uyutmasıydı. Birini bulamazsa deli gibi bira içip de uyuyabilirdi. Ya da bir avuç uyku ilacı? Hepsi de birbirinden muhteşem seçeneklerdi ama şu an bir arkadaşa ihtiyacı vardı. Duygu'yla konuşmak terapi gibiydi. Yumuşacık ses tonu ve düzgün cümleleri onu çok rahatlatıyordu. Bazen ona özeniyordu. Onun gibi muhteşem bir ailede büyümeyi her şeyden çok isterdi. Yalnız ortak bir noktaları vardı. İkisi de anne babalarını kaybetmişlerdi...

Eve yaklaşmışken yanından sirenleri çalan bir polis arabası geçti. İçi ürpermedi değil ama polisler tabi ki onun için sürmüyorlardı. Evden çıkarken içini kaplayan huzursuzluk yine boy vermişti. Hatta eve yaklaştıkça daha da artıyordu. Hayatında ne kadar huzursuzluk istemiyorsa, istemediği kadar huzursuz oluyordu. En sonunda yanyana bulunan lüks villaların olduğu sokağa girmişti. Bu uzun sokakta sağlı sollu villalar vardı. Palmiyeler ve tam ortada bulunan süs havuzuyla harika, konforlu ve elit bir yerdi. Bu sokağı seviyordu. Arkadaşının villasının önünde misafirler için ayrılmış yere park etti. Zili çaldı ama kapı açılmadı. Bir kaç saniye bekledikten sonra yine zile bastı fakat kapı yine açılmadı. Telefonunu çıkarıp, Duygu'yu aradı ama ulaşamadı. Duygu asla böyle bir şey yapmazdı. Telefonu hep açık olurdu. Güneş tepeye çıkmak üzereydi. Bu saate kadar da uyumazdı. Ya sözünü unutup pazar günü kahvaltısına gitmişlerdi ya da...
Zile tekrar bastı. Sessizlik devam ediyordu.

~Belki de buraya hiç gelmemeliydim. Seni merak ediyorum Duygu. Aramız eskisi gibi değil ve eskisi gibi konuşmuyoruz. Seni özledim arkadaşım...~

'Neler oluyor?' diye düşünmeye başladı. Çünkü içindeki huzursuzluk tüm vücudunu kaplamaya başlamıştı. Etrafına bakındı, kimseler yoktu. Sanki sokak tüm cıvıltısını kaybetmiş gibiydi. Uzaktan gelen bir erkek gördü ama o da sokağın başındaki ilk villaya girdi. Yan evin kapısını çalmalı mıydı acaba? Gitse de ne diyecekti ki? Şöyle bir bakındı, evin tüm perdeleri çekiliydi. Camları da kapalıydı.
Duygular evlerinde olmayabilirlerdi, bu çok doğal bir şeydi ama onun huzursuzluğu her şeyi had safhaya çıkarmaya yetiyordu.
Bir yere gitmiş olabilirdi, işi çıkmış olabilirdi.

Keşke yatıp uyusaydım.

Uykusu çoktan kaçmıştı oysa ki. İçi huzursuzdu. O eve girmek istiyordu. Arkadaşını görmek istiyordu. Kendini çok yalnız hissediyordu.
Zilin yanından ayrılıp, iyice kapıya yanaştı. O da ne?! Kapı aralıktı. Bu inanılır gibi değildi. Kapıyı itip içeri girmekle girmemek arasında kaldı.
Hiç istemeyerek de olsa, Gökhan'ı aramaya karar verdi.