Geceden İtibaren Gündüze

Onu hissetmek için müzik gerekiyor. Ama hissetmek bambaşka.. Hissetmek insanı kendi cehenneminden kurtarıyor, onu kendinden geçiriyor. Sonra sabah olur, ve evet.. Hiçbir şey olmamıştır. Gecenin tüm karanlığı, rüzgarı, soğukluğu, yalnızlığı.. Gece onu aydınlatıyordu işte, çünkü gündüz Tanrı'nın gücüyle parlarken, karanlık çöktüğünde aydınlatma zamanı onundur. Gün onundur, gece ona aittir. Geceye öyle terstir ki işte tam bu sebeple en çok parlayan o dur. Müzikler o geldiğinde susuyor, müzik sadece girizgah olabilirdi zaten. Bu bir gösteri falan da değil. Öyle bir şey ki kimse bakamaz, kimse yadırgayamaz, kimse ona kapılmaz, kimse ondan bir şey beklemez, çıkarı da yoktur zaten. O ki Tanrı'nın emriyle yaratılmışlardan, biraz bizden, biraz bambaşka. Onun eşi yok, benzeri var. Ama onu göremeyenler öyle söylüyor. Onu görebilen ise bir tek kişi zaten. O da eşi yok diyor. Olsa üzülürüm, çünkü bu onu üzecek bir şeydir. Belki elinde mektubu yok, çok sevdiği şiiri yok, bir ismi yok, cismi yok, notları yoktur belki. Peki bu gözler ne görüyor ki bu denli huzura ermiş? Kim o bir kayıp bir var olan? Kimi için sevgilisi, kimi için arkadaşı, kimi için kardeşi, kimi için beslediği hayvan, kimi için hayali arkadaşı, kimi için kendisi, kimi için şiirleri, resimleri vs. Kimi için üzgünse ölüm, mutluysa umut. O umut içinde binbir hayal, uyku ilacından farksızdır. İnsanı uyutan şeyler mutlu edenler, uykusunu kaçıranlarsa mutsuz, gece bu yüzden var. Sen bir şeyleri gör diye. Çünkü gündüz insanı perdeler. Bir de gerçeklere geceden bak, kaç kişinin pisliği kıyafetsiz, bir o kadar da kifayetsiz. Bir gülen yüz mü aradın? Mezarlara bak, insanlar kalpten geçmiş, ama dur. Sen şimdi sövmekten beter edeceksin, ya da ettiğini sanacaksın. Sus da bitsin, öylesi uygun gibi duruyor. Yoksa insanları eleştirmek ne haddimize? (!)