GEÇER

Duygusal bir yazıma daha hoş geldin.

İçini rahatlatmak için buradayım. Belki kafanda bir sürü düşünce, belki yaşayacağının kesinliği bile olmayan tonla endişe, göreceğinin kesin olup olmadığı geleceğin hakkında kaygı silsilesi, sevdiğin bir kadının ya da adamın hayatında birisinin olması yüzünden elinin kolunun bağlı kalması gibi... Belki de daha fazlası belki de buraya sıralamaya yazamayacağım kadarı.

Hayat yoğun bir kıvama sahip. Bakmayın su gibi akıp gidiyor deriz ama hayat jölemsi bir kıvama sahiptir. Akar ama yavaş yavaş akar. Hissettirerek, acıyı ve kederi en sonuna kadar yaşatarak akar. Mutluluklar bile bu şekildedir ama o kadar azlar ki sadece göz açıp kapama süresince olup duruyorlar. Daha doğrusu biz baktığımız ve bulunduğumuz yerin hep ötesinde özellikle de var olmamızın imkansız olduğu yerlere konumlandırıyoruz kendisini. Bu nedenle ulaşması zor, bu nedenle tutması ve uzaması istisna. Biraz da insanın elinde olan bir şey değil bu. Hak veriyorum sana. Öyle ki mutluluğu istediğimiz yere koyacak kadar kudretli olsak içimizde hapsederdik belki de. Gerçi böyle de mutluluğun mutluluk namına bir anlamı olur muydu bilemiyorum.
Sanki onu mutluluk olarak kılan şey varlığındaki zorluk ve senin bu zorluğa gösterdiğin dirayetin ta kendisiymiş gibi biraz da.

Bildiğim tek şeyin "geçer" kavramı olduğunu bildiğimden beri üzüntülerim bile yapaylaştı. Geçecek çünkü biliyorum. Ne anlamı var ki üstünde durmanın, altını çizmenin. Geçecek çünkü. Sevgilere bile yoğunlaşamıyorum artık. Geçecek bu da. Kalmayacak ki benimle. Vaktin anlamını çok iyi biliyorum sadece. En çok da buna kıymet veriyorum hatta. Geçecek çünkü ve geçebilecek tüm olgulara duyduğum umarsızlığı zamana göstermiyorum asla. Zaman duraksatıyor beni ve üstünde düşünmeye sevk ediyor çoğu zaman. Bugün bir sorunum gitse bilirim ki bir başka sorunum olacak. Bugün bir mutluluğum gitse biliyorum ki başka başka mutluluklarım ve sevinçlerim olacak. Ama zamanım... duraksatıyor beni. Dünyaları yutkunuyorum sanki anlatamam. Zaman durduruyor beni. Bir önceki cümleyi yazdığım a'na bile dönemeyeceğimi bile biliyorum. Duyumsuyorum. Korkunç geliyor. Mesela bir önceki kelime artık tarih oldu ve ben bu cümleyi bitiresinceye kadar da geride kalan tüm sözcükler bu tarihe gömülecekler. Ve sen bunları okurken okuduğun bir önceki cümledeki haline ve anına bir daha asla dönemeyeceksin mesela. Şu an okumayı bırakıp o cümleyi tekrar okuyup beni alt etmeyi düşünsen bile bunu denemeye kalkışsan bile.

Geçecek işte. Öyle ya da böyle. Bilmesem daha deli dolu olurdum. Bazen bir çift gözde kaybolunca o kadar seviniyorum ki. Kaybolmak hissi o kadar şehvet dolu ki. Bir saçın ayrımında ayrılığın en güzel hail örneğin. Bunların geçecek olması beni üzmüyor ama. Hafıza çok kıymetli. İyisiyle kötüsüyle acısıyla tatlısıyla bir şeyleri oraya kazıyor ve kaydediyor olmak büyük bir lüks. Dönemeyeceğin anlarına minik bir bakış atmak gibi. Ne çok kıymetli hünerlere sahipmişiz. Geçecek deyince insan eline ve elindekilere şöyle bir bakıyor...

Ve bekliyor geçecek olduğunu bildiği halde
geçmesini istemeyerek.
Oysa unutuyor...
ama olsun yine de sevmeli çokça. Geçecek olan her şeyin hakkını vermeli geçinceye kadar. Hafıza unutmaz. Hafızalarda yer almak lazım bilhassa insanın varlığının hiçbir kıymeti yok çünkü. Biz de geçeceğiz sonuçta, bizi burada tutacak olan birkaç hatıra, birkaç insanın hafızasından başkası değil aslında.

Şimdi otur düşün, sorununa bile sarılmak isteyeceksin. İyi ki benim sorunumsun diyeceksin. Geçecek çünkü ve geçecek olan bir felaketse bile vedaların her türlüsü matem taşır. Özleyeceksin. Nefret ettiğin bir ortamdan ayrılırken bile içinde bir burukluk olur bu ortamın o an güzelleşmesinden değildir dönemeyeceğin bir zamana ettiğin vedadandır. Her şey geçiyor müsaade et de geçiversin...

Sevgiler.