Gecenin en derin yerinde
bir mısra düşüyor aklıma,
sessizce yankılanıyor duvarlarda.
Sana dokunmadan geçen rüzgâr gibi,
kalbime değip geçen bir hatıra...
Ay, usulca seriyor ışığını
yorgun şehirlerin üzerine.
Sokaklar boş, kaldırımlar suskun,
bir tek ayak seslerim yankılanıyor
adı konmamış bir hüzünle.
Zamanın ellerinde unutulmuş
bir şiir gibi hissediyorum kendimi.
Okunmamış, duyulmamış,
ama yine de var olan,
bir yerlerde bir kalbe dokunmayı bekleyen...