Geçmiyor.

İçime uzanan yollar ,
Kelimenin mahremiyetini zorlar.
Avuç içlerinde gurur tohumları.
Bu toprak kaç zamandır eşelenmedi.
Ve göğsümü delip içine akan düşler ,
Ölü bedenlerde diri tutulmaya çalışan.
Hala bildiğim tüm gitmelere öfkem.
Biriktirdikçe acıtan.

Denizleri sevdikçe içimde kayalıklar oynardı.
Seni sevdikçe dilime sığınırdı mavi.
Şimdi koyultup önüme fırlatılan temenniler gibi.
Her şey uzaklıklar kadar.
Un ufaklı bir öfkeye baka kaldım.

İçimden söylediklerimi duysan ,
İncecik bir hüzünle yakışırdın yaşayamadığıma.
Sen gittin ya.
Bir cümle diz çöktü,
Buz kesti yerinden.
Yalnız mevsimi değildi ,
Bu üstümdeki ağır yorganın.

Ben bugün hiç düşmedim.
Daha öncekilerine saydım.
Sakallarımı okşamadım.
Bir çift güzel göz kaydı dehlizlerimden.
Parladı evvela dün dediğim.
Biraz yorgun ,
Biraz korkak ,
Biraz çark ,
Biraz felek.
Acıydı henüz başlamadığım.
Ve aynı acıya attığım düğüm.
Yaklaştığını düşündüğün anda.
Bakıp arkana uzaklaştığını anladım.

Bu ağrı geçmiyor.
Tam bitti derken
Aklımın kapısı çalınıyor sanki.
Bu ağrı geçmiyor.
Üzerime çöküyor ,
Kısık gözlerime.
Üstelik sen her gün bana geldiğini bilmiyorken.
Ben her gün gittiğini hatırlıyorum.

Bir kalmak acısı ,
Bir yoklamak içi.
Sayısız gıpta.
Gidilecek yer yok.
Bu ağrı geçmiyor.

Bazen seziyorum seni.
Ve şimdi sona ermekte diyorum.
Sen şimdi beni görmüyorsun ya.
Aynı gecede büyütüyorum siyahı.

Ödü kopardı bazı anıların.
Bazen bileklerimi bükerken.
Sadece bir kaleme hazırlık değildi.
Varlığında derince süzülen.

Kapımı çal ,
Bu tokmağı bir ümit doğurdu !

Kurumuş ve unutulmuş bir çeşmeye ,
Ellerini uzattı gönlüm.

Beni hatırla !
Ruhunu yalnızlığın rendesinden geçirmiş
Her noksanlık ,
Azar azar kopmaktır.
Sonra salınarak düşmektir.
Ne çok kalktığımı hatırla.
Çünkü ben artık hatırlamak istemiyorum.
Hesaba çekildim çoğu zaman.
Külümü biriktirdim canım benim.
Acımı unutmadım.