Gerçekler, Yalanlar ve Saçmalıklar

Belki herkes gibi yaşayıp taş üstünde taş bırakmayabilirdi. Bir taş kadar hareketsiz, ruhsuz ve hissiz geldi, üzerinde taş bırakmadılar. Ffaela, Spiritva falan değil. Bu benim işte. Hiçbir şey yazmamalıyım aslında, çünkü her şey var gibi geliyor ruhumda. Yani en azından kasvete dair her şey var. Bunları söylemek rahatsız edici olabiliyor, bir o kadar da anlamsız. Tek bir melodide yakalanan geçmiş insana öyle bir his verir ki bu bazen korkunçtur. İnsan en mutlu ve mutsuz olduğu anları unutmaz denir. Mutlu anlar elbette hatırlanır ancak tekrar aynı şekilde hissedilmez. Ama mutsuz anlar unutulmadığı gibi hatırlatacak her an ile birlikte aynı eşikte hüzün yaşanır. Bahsettiğim tek bir melodideki korkunç his budur. Mutlu ya da mutsuz anları bir kenara da atamıyoruz. Bir şekilde gece uyumadan önce bile ortaya çıkabilir. Mutluluktan önce insan gelmektedir, hatta bu bir bahane olup mutluluk hiç getirilmeyebilir. Ben mutlu olmak için birkaç küçük şey yapmakla yetiniyorum. Ama mutsuz olmak için her yolu deneyebiliyorum, hatta yetmezse kendime senaryolar da yazabiliyorum. Tabi çok uzun bir süredir, ölüm hayalim olmadı, yalnızca hissettiğim anlarda artık korkmadığımı, aksine sevindiğimi fark ettim. Bu bir noktaya gelindiğini işaret ediyor. Her şeyi silme arzusu bir saniyeliğine içime doğdu bugün. Bu bana bazen geçmişi düşünürken oluyor, hatta bu sebeple hesaplar kapattım. Sebebi ise geçmişimi düşünürken neden daha bilgili ve olgun bir tavır sergilemediğimden şikayetçi olmak. Ve bu durum konuştuğum herkes ile gerçekleşen en mutsuz anları canlandırıyor. Sonuç olarak bir an için kendimi basit bir şekilde yok etmek istiyorum. Lanet etmek beyhudedir, bu yüzden sözlerimi Tanrı ıslah etsin.