Bir zamanlar yürüdüğüm yollar,
şimdi başka ayak izleriyle dolu.
Bir zamanlar yankılanan sesler,
çoktan sessizliğe karıştı.
Ve ben,
hala o eski anıların içinde,
geri dönmenin bir yolunu arıyorum.
Ama zaman,
asla geriye bakmıyor.
Ne kadar çağırsan da,
bir anı,
bir gülüş,
bir kelime,
geri gelmiyor.
Düşünüyorum,
o anları daha sıkı tutmalı mıydım?
O insanlara daha çok sarılmalı mıydım?
Bilmiyorum…
Ama bildiğim bir şey var:
bazı şeyler,
sadece kaybedildiklerinde gerçek oluyor.
Ve biz,
hep geç kaldığımız anların özlemiyle
bir ömür boyu yaşayıp gidiyoruz.