Gidişinin soğukluğuyla baş etmeye çalıştığım şu günlerde onu saran bedenime söz geçiremediğim dar vakitler artık geniş bir zamana yayıldı. Acısı elbet çıkacaktı, hazırlamıştım kendimi fakat bu kadar ani ve sinsice beklemiyordum.
Binlerce terk ediş yalnız onun ki kadar yaralayamazdı beni.
Yalnızlık zor şimdi. İçimdeki bu korkular geçer mi ?Korkusuzluğu ilke edinmiştim sanki. Farkında olmadan bir huy daha... Çabalıyordum. Bir de belli etmeyi ne kadar becerdim bilemiyorum, net değil belleğimde kalanlar ama onu çok sevdiğimi hissettiğine eminim. Dediğim gibi sadece davranışlarıma yansıtıp yansıtmadığımı kestiremiyorum.
Mükemmelliğin içinde kaybolduğumuz, kahkahalarımın müthiş tınısını geride bıraktığımız bir yığın gün var. Bazen boşa yaşandığı düşündüğüm.
Artık aşık olmak garip geliyor mesela. İmkansız, belki de manasız. Bilmiyorum adını koymak zor. Ama öyle, saçma işte. Gereksiz gibi. Ama mesajların hissizliği sanırım bana saçma gelen. İlla ki saatlerce beraber olmak, doymak ama birbirine doymaktan bile şikayet etmemekti sanırım aşk. Baktığın her dakika yeni bir his keşfetmek, gülüşündeki kıvrımlarda yaşanmışlık bulmak ve elde ettiklerini bir bavula sığdırıp harabe bir binada ya da bir deniz kıyısında, belki de ışıkların büyülediği, baş döndürdüğü bir kent manzarası eşliğinde tekrar tekrar, bıkmadan incelemekti. Bir fotoğraf, ses kaydı ya da bir videoyu gördüğü, dinlediği, izlediği her an keyif almaktı. Bildiklerini bile merak etmekti yıllarca, tüketememekti...
Biz başaramadık.