Gökkuşağını Avuçlarken

Çiçek açmadan meyve vermek,

Yağmadan buz tutmak belki,

Ya da yürümeden gitmek mümkün olsa.

Kanat çırpmadan uçmaya ne demeli.



Semadan hayatları seyretmek de güzel

Aslımıza rücu etmek de.

İyisiyle kötüsüyle kendimizi bilmek ve,

Soluk soluğa aşka kendimizi vermek de.



Azla yetinmek mesela, bir çocuğa tebessüm etmek

Büyük mesafeleri en aza indirivermek.

Koşup ufuk çizgisine, gökkuşağını

Avuçlayarak sonsuzlara karışıverdiğimizde

Yaşam. İşte böyle ne güzel olurdu.



KAYA TÜRKOĞLU