Gökyüzü hepimize yeter mi?

BU gün sen gideli bir yıl oldu. Beni görüp duyuyor musun? Kalbimin içinden gelen bir ses var orta da o ses sana ait olmalı buna inanıyorum. Biliyor musun yavaş yavaş kokunu, sesini, nefes alıp verişini unutmaya başlıyorum oysa ben onların hepsini kalbimin en derinliklerine dokumuştum. Fakat gözlerin bir saniye bile olsun aklımdan çıkmıyor. Gözlerinden anlardım her şeyi mesela beni ne kadar sevdiğini. Beni bu kadar seviyorken neden gittin? Gökyüzüne gittin ya rüyalarımdan da gitme olur mu? Hep hayallerimde, düşlerimde, rüyalarımda yaşa. Bazen o yere gidiyorum hatırlıyor musun? İlk sarıldığımız yeri hala aynı değişen hiçbir şey yok orada saatlerce duruyorum orada sonra sen geliyorsun oturup sohbet ediyoruz sonra bir anda gökyüzünü göstererek kayboluyorsun arkadaşlarım delirttiğimi düşünüyor kendi kendine konuşuyorsun diyorlar ama ben biliyorum inanıyorum o sensin. Yanıma geliyorsun gelmesine de neden sarılmama izin vermiyorsun, neden kokunu doya doya içime çekmemi istemiyorsun oysa sen bana sarılmadan yapamazdın ki. Neden böyle yaptığını düşünüyorum. Diyorum içimden acaba artık beni eskisi gibi sevmiyor mu sonra gözlerinin içine bakıyorum her zaman ki gibi bakıyor hala diyorum ya ben o gözlere yanıldıysam o zaman diyorum neden hala yanıma gelirdi ki diyorum kendi kendime. Gökyüzü bize yeter mi? Yeterse beni neden senin yanına almıyor ki bu özleme bu acıya bu kahrolası cezaya neden izin veriyor.
Yukarından gelen bir ses var duyuyor muşunu? Beni çağırıyor olmalı..



Hatırlamak zordur
Seni, sen gibi cananı
Hatırlamak zordur
Seni, sen gibi yalanı
Hatırladıklarımızın güzel olduğu kadar ne kadar da yalanlar içinde boğulduklarını unuttuğumuz yerdeyiz..