Göster!

Artık o kadar alıştım ki bu alışkanlık beni değiştiriyor, korkutuyor . Ben böyle değildim diyorum. Başlarda bi özgürlük gibiydi, kaçışın ta kendisiydi yanlızlık. Sana karışan , düşünmen gereken biri olmuyordu, sonra bir hapse dönüştü. Bitiremiyorum. Sıkıştım kaldım. Beni bu insanların, bu saçmalığın arasından çıkarıcak biri olmalı. Ona hayatımı teslim edebilmeliyim . Yeniden aşk diyebilmeliyim. Ben yeniden birilerine sonsuz sadakatla bakabilmeliyim. İçimdeki bu çıkarcı kızı sevmiyorum . Ondan kurtulabilmeliyim. kendimi parçalarken birilerine karşı bişeyler hissetmek için , hissizliğin içinde uyanıyorum. Bi robot sanki . Uyur ve uyanır kız. El ele koşabiliceğim , devamlı güleceğim biri var biyerlerde biliyorum. Ama o kadar alıştım ki korkuyorum. Sımsıkı kapadım gözlerimi. Derin nefesler alıyorum . Bu soğuk yüzümü dağıtıyor. Kanatıyor. Herkes sahteydi . Susmayı seçtim. Ve okadar alıştımki kimseyle konuşamıyorum . Bir yandan konuşmayı çok isteyip kimseye cevap vermiyorum. Veremiyorum. Beni canlandıracak birileri olmalı. Karşılıklı özleyebiliceğim birileri olmalıydı. gördüğüm anda kimseyi umursamadan kucağına atlardım . Öperdim . Yeniden biri olsaydı eğer onu kaybetmemek için herşeyi yapardım . Yağmur yağıyor, bağıra çağıra kavga ediyorsunuz .
Ağlamaya başlıyorsun ve susuyor. Gülüyorsunuz . Gülmek iyi geliyor. Kulağına fıslıdayacağım birileri olmalıydı . Yaklaşırken utundağım. Ve ben o kadar alıştımki korkuyorum. İnsanlar sabır diyor. sabret. Bilmiyorlarki ben tükeniyorum , alışıyorum. Daha uzun sürerse hiç çıkamayacağımı biliyorum buradan. Alışmak istemiyorum , korkuyorum . Etrafımdaki insanlar eksik. Ben tam olacağım kişi gelsin istiyorum . Kendimi teslim edebileyim .Alışıyorum . Korkuyorum . Çığlık atasım geliyor. Yüzünü göster!