gözlerin kapanınca

Bir gün,
gözlerin kapanınca,
arkanda kalan sesler susacak.
Kelimeler unutulacak,
adın bile,
bir rüzgâr gibi savrulacak.

Sahi, neyi biriktiriyoruz bunca yıl?
Gözyaşlarını mı,
sessiz çığlıkları mı,
yoksa hiç anlatamadığımız cümleleri mi?

Bak,
zamanın avuçlarımızdan kayışı,
bir nehri durdurmaya benziyor.
Ne kadar sıkarsan sık,
o yine yolunu buluyor.

Ve insanlar…
Ah insanlar,
senin en derin yaralarını bile,
bir anı gibi anlatıp geçiyor.

O yüzden,
eğer seveceksen,
şimdi sev.
Affedeceksen,
şimdi affet.
Tutacaksan bir el,
şimdi tut.

Çünkü gün gelecek,
gözlerin kapanacak
ve geriye sadece,
içinde sakladıkların kalacak.