Gündüz suretlerini ve seslerini yitiren insan, o kadar alışır ki bu kargaşaya, kaosa... Geceleri de kendisi üretmeye başlar. Schopenhauer deyimiyle gün bize griyi verdi. Gece ve gündüz suretlerini çektiğimizde, o aldanmış saatlerimizi bileklerimizden çıkardığımızda, zaman ve mekan algımızı yitirdiğimizde... Belki de yalnızca öldüğümüzde, gerçekten insandık..