Güneşten Kızıl Aydan Ak

Kızıldan da kızıl alevli bakışları vardı
Gamzesini görenlerde şimşekler çakardı

Saçlarının teline hazineler bedeldi
Onu gören gönüller kendilerinden geçerdi

Uzak yakın diyârdan onu duyan gelmişti
Bu mecâlsiz sonu rızasıyla seçmişti

Kar yağdıran taşıyla bedenleri dondurdu
Âşıkların kalbine fırtınalar kondurdu

Gece gündüz demeden rüzgârlar estirdi
Ona râm olanlar kendilerini yitirdi

Güzelliğinin önünde güneş mahcup olmuştu
Kış gününde sîmâsı utancından solmuştu

Kıskandığı güneşin ışığını hapsetti
Yıldızlardan demeti güzel başına tâc etti

Bu eşsiz çehreden ay da nasiplenmişti
Başındaki hâleden bir anda vazgeçmişti

Ayaz gittikçe artarken her yer buz tutmuştu
Güneş ışık saçmazken tüm yaşam donmuştu

O güzeller şâhı anladı böyle sürmezdi
Buz tutan zamâna az sıcaklık yetmezdi

Gözlerinin karasından kor yangınlar çıkmıştı
Donup kalmış âleme esenlikler saçmıştı

Kara kışın vaktinde birden sıcak bastırdı
Buz tutan gönüllere serlerini yaktırdı

Alev saçan saçları tüm âleme yetmişti
Onu tüm ışıltısıyla herkes güneş bilmişti

KAYA TÜRKOĞLU