günlük

Benliğim öyle acıtıyor ki gögüs kafesimi. Varlığımın önemini sorguluyorum; Henüz 23 yaşında ve bu kadar gençken. Karamsarlıktan başka bir şey değil bu biliyorum. Geçmişin karanlık izleri ve omzuma yüklenen onca anı. Güzel anılarım ateşte yanmış gibi. Ne acı hiç bir hayalin gerçekleşmeyecek olmasının farkına olmak. Kaçmak istiyorum ama nereye olduğu belli değil, uzaklaşmak istiyorum. Soğuyorum insanlardan, yaşamdan. Savaşlarımdan galip gelişlerime içerleniyorum. Güçsüzlük mü bu? Sanmam; tükenilmiş vazgeçiliş olsa gerek.