Günlük

İçimdeki derin bir acı ve hayal kırıklığı hissi içimi burkuyor. Gönlüm alınmamış, kendimi hep yalnız hissetmiş biri olarak, bu duygusal yükü taşımak bana ağır geliyor. Belki de içimdeki incinmişliği hiç fark edemediler ya da umursanmadım. Ama ben yine de kendi dünyamda kendi başıma affetmeyi seçtim. Belki de bu içimde taşıdığım ağırlığı hafifletmenin tek yoluydu. Herkesin kendi hikayesi, kendi yaraları var ve bazen kendi kendimize affetmek, en güçlü ve anlayışlı şeydir. Ben kırılmış bir kalbin sessiz çığlığıyım. Kimse duymasada içimdeki bu acıyla ben mücadele ediyorum. Bu mücadelemde benden geriye bişey kalmasada gönlüm rahat.