Gururu Boşverdim

Tüm gururumu bir kenara bırakıp sana geldim. Aylarca iç muhakemelerimde kendimi savunmayı bırakıp suçumu kabul ettim. Her şey yeterince canımı acıtıyordu zaten,sen benim için tüm bu acılardan kaçış yoluydun bir yerde. Realitede olmasa da düşüncelerimde öyleydin.
Hayatımda hiç hissetmediğim o “aidiyet” duygusunu seninle tatmaya çalıştım. Olduğum yerden nefret edip yanında olmak istedim. Yaşanmışlıklarımıza hayallerimi ekleyip küçük bir kulübeye sığındım.
Sonra sana geldim. Ankara kadar özlediğimi,tüm suçumu kabul ettiğimi anlattım. Sarılsak affedersin diye düşündüm,eskisi gibi. Ama insanların değiştiği gibi kocaman bir gerçeği nasıl göz ardı edebildim? Sanırım özlem insana gerçekleri böyle unutturuyor.
Aradan geçen zaman beni özleminle yakıp kavururken,sana beni unutturmuştu. Ben senin için geçmişte birlikte olduğun biriydim sadece. Sense benimle birlikte büyüyen kalbimdeki en büyük yara. Ve artık hayatında başkasının olduğunu öğrenmem de kendimi avuttuğum minik kulübemi yıkıp beni sonsuz bir boşluğun içinde düşüşe sürükledi.
Uzun geceler boyunca kocaman bir boşluk içinde düştüm. Dipsiz bir boşluk içinde yuvarlandım. Işık yok,ses yok,hisler yok. Elini uzatıp beni kurtaracak ya da benimle birlikte bu boşlukta düşüş yaşayacak kimse yok. Zaten nasıl kurtarabilir ki biri beni. O boşluk gökyüzü gibi mavi değil,gökyüzü gibi üzerimde değil. Gece gibi karanlık ve içimde. Kimsenin uğraşacağını zannetmiyorum doğrusu.
Son umutlarımı ve hayallerimi de Ankara’nın soğuğunda kaybettim.
Ama tüm bunların tek suçlusunun bizzat ben olmam elimi kolumu bağladı. Kendimden nefret ettirmek dışında başka bir şey getirmedi.
Donuk donuk, öylece bakıyorum; boğazıma oturan o koca yumrunun geçmesi için tırnaklarımı avuç içlerime geçiriyorum. Sonra dayanamıyorum.
O boşluğu gözyaşlarımın yönettiği hıçkırıklarımın senfonisi dolduruyor.